Þriðjudagurinn 2. febrúar 2004 Ég gat ekkert gert.. ég stóð sem lamaður og horfði á strákana lemja litla bróður minn. Hvað átti ég að gera ? Ég var einn á móti þeim fimm. Ég hef ekkert í þá svona marga, ég veit alveg að ég gæti tekið hvern þeirra og lamið ef ekki væri fyrir hina, þeir eru jú árinu yngri, Leibbi litli var hættur að öskra og skæla… og strákarnir virtust ekkert kippa sér upp við það að hann þagnaði skyndilega. Þeir héldu bara áfram að sparka í hann liggjandi og hlægja, HLÆGJA!...