ég fel þessa einu sígarettu undir útbíuðum pappírnum undir hlöðum af lygum og játningum leggst einsog prinsessan á bauninni á heftin mín troðfullum af angist og svima ennisins ég endurspegla tímann reglulega, dreg línurit úr bælinu deili eftirvæntingu með þjáningu dagsljósið virðist mikilvægt og aðkallandi en ég hætti mér ekki út ég hætti ekki neinu mýflugur vökunnar skjótast í sjónlínum meðan veröld eftir veröld skapast og hvert augnablik á hnífsegginni er bærilegra en þessi frávita leit að...

Ekki er þó öll nótt úti enn. Maður gæti kannski haldið dauðinn væri framundan, en hann er svo fjaróttur ef manns ímynd tekur ekki yfirhöndina. Brámánar í nótt? eða á eftir? hvað með koss? Elskan. Hvað sem verður, ertu fölur einn dag og nótt, svo happaglappa með morguninn. Taktu tímann sem þú andar að þér fersku lofti. Bleikur, gröftkýldur rass apans er betur settur en við, minglandi í búrum og full af skít. Áttu ost á brauð? Hvernig var Gísli Marteinn? Gvuð, hvað við erum þenkjandi. Fokkaðu...

Ray Davies, einn áhrifamesti rokkari allra tíma, var skotinn í fótinn þegar hann elti uppi tvo þjófa sem höfðu nappað veski af konu sem hann var með. Þetta kom fyrir í franska hlutanum í New Orleans. New Orleans tók nýlega við af Gary, Indiana sem mesta morðborg bandaríkjanna. Þessi verknaður verður aðeins nokkrum dögum eftir að tilkynnt var að ásamt Eric Clapton, væri Ray verðlaunaður af drottningunni. Dammn, hvað það er til mikið af bjánum í heiminum, bjánum með byssur. Almennileg grein...

Hei afhverju eru tenglarnir sem ég sendi inn fyrir soldlu ekki enn komnir upp? með kveðju C

í úðanum er erfitt að fíla sig ekki grátandi komm on stelpur ég þekki þetta ´ en í fyrramálið þegar lognið einsog varalitur skrúfast uppum þig skal ég þerra döggina og baða þig augum mínum

Einsog kántríið í nótt getur verið glam í dag ég skil þig eftir á sloppnum, þunna og þreytta, lítandi út einsog fertuga en fallega sporin glymja og hvítir veggirnir minna á þig og loks er fjarlægðin er dempuð niður teppið, niður stigann; býð flugeldaprikum byrginn það leikur vafi yfir íshellunum: hittumst við aftur? það kemur það engum við en þú ert hérna enn á fingrum mínum

Þreytan, einsog langseinasta hálmstráið, slitnar í ofsafengið draumórakast. Það er ekkert sem kemur manni jafn mikið inní raunveruleikann og að láta sig dreyma aðeins. Málið með mig er að ég fer alltaf að eipa eitthvað í hausnum á mér, ímynda mér að ég hafi hitt einhverja á förnum vegi og gefi henni eintak af bókinni sem ég þá loks búinn að skrifa. En það er svo öfugsnúið að bókin sem ég gef er um að dreyma um að gefa út bók um að dreyma um að dreyma um að gef út bók og hitta einhvern og...

allar vonir rekur í strand en dúnmjúkt steigstu í frostbarða mölina úr yrjóttum himninum snjókorn

legó-grá víðáttan breidd yfir gólfið og hugurinn hleður hana höllum sem brotna við bank á glugga í brjáluðu rokinu andrúmsloftið er fast fyrir einsog augun full af möllum ískrandi skakkur veruleikinn hjartað í kokinu og önd mín öll hún emjar fjötruð á þessum sjúka stað berst um í steinsteyptu kófinu rétt svo tórir en pína þessi gleymist skjótt því minni mitt er sviðið blað og draumarnir í hausnum alltof fokkin stórir….. plast trén einsog hráviði rauða lestin löngu fallin var aldrei á sporinu...