Í öll þessi ár horfði ég á Dæmdi ýmist eða miskildi En eitthvað var það sem ég sá Sem minnti mig á þig þegar síst skildi Öll þessi fræ frá ótta til ljóss Þarf ég að grisja til míns lífs Kanski hug mínum þá mætti líkja til stóðs Þau höfðu rétt fyrir sér í nafni síns Ég þarf enga vorkunn né kvíða Er ég líð um í anda sáttar Þegar allir í þessum heimi stríða Undan hugarfari sem breytist til máttar Því gömul og ný gildi segja Líttu fram á við og lærðu Hvort sem úr bikar eða dollu að teiga Ekki...
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína. Skoðaðu stefnuna hér..
