Jæja þá er komið að smá forvitni hérna. Þannig er að ég er stelpa og ég hef svo oft heyrt aðrar stelpur segja að þær taki aldrei “fyrsta skrefið” þegar þær næla sér í mann, láta þá alltaf koma til þeirra annað hvort vegna þess að þær eru hræddar við að verða hafnað eða finnst að svoleiðis eigo hlutirnir bara að vera. Mér finnst þetta persónulega vera alveg rangt viðhorf og hef sjálf oft tekið fyrsta skrefið þegar ég hef “nælt mér í ” mann, ég viðurkenni þó að hafa oftast vitað að viðkomandi...

Ég hef verið að velta fyrir mér ástina og hvernig við “mælum” hana. Þannig er að ég hef 3 verið ástfangin og átt í alvarlegum samböndum, ég er í þriðja sambandinu núna og það er svo allt öðruvísi en fyrstu 2. Í fyrstu 2 skipti sem ég var ástfangin þá var ég “heltekin” af hinum aðilanum, hugsaði “hvar hefur hann verið allt mitt líf”, fundist við sköpuð fyrir hvort annað og allar klisjur í bókinni. Mér fannst þeir svo fallegir að ég gat horft á þá sofandi og fundist ég vera heppnasta manneskja...

Ég á við vandamál að stríða! Þannig er að ég var í 3 ára sambandi með manni sem ég taldi vera sálufélaga minn, ég elskaði hann meira en allt, við trúlofuðumst og áttum barn saman og allt hefði verið æðislegt hefði hann ekki verið alkóhólisti… Hann gat ekki hætt, fór í meðferð eftir meðferð en gat ekki haldið sér edrú. Það varð alltaf verra og verra og svo einn daginn gafst hann upp og stakk af. Ég var ein eftir með sárt ennið, barn og skuldir.. Ári seinna hitti ég frábærann mann, hann var...