Sólin kvaddi mig með handabandi rétt í þessu. Hvíslaði í eyra mitt að hún væri búin að fá nóg af sjálfri sér, nóg af birtunni sem heldur mannkyninu gangandi. Nokkrum andartökum síðar var hún flúin á brott, í óendanlegan flótti frá sjálfri sér. Ósigrandi barátta tilfinninga sem skipta hvort eð er engu máli þegar uppi er staðið, en hvað með það. Hún er farin en innst inni veit ég að hún mun koma vesalingsleg til baka, því það gerir hún alltaf. Brotthvarf birtunnar snertir mig ekki hið minnsta,...

Hefurðu fundið fyrir tilfinningahræringunum þegar þú áttar þig á því að þú ert að missa einhvern? Fundið fyrir máttleysinu sem breiðist yfir hug þinn og fær þig til þess að finnast þú vera minna en smátt. Allt sem þú segir og allt sem þú gerir er ekki eins og það á að vera. Orðin aldrei jafn tilkomumikil og í huganum og augnablikin aldrei jafn falleg og í draumunum. Ekkert sem fær manneskjuna til þess að snúast hugur og vera kyrrt um sinn. Og stundum, þó fyrir tilviljunina eina færðu þá...

Ég lét hana fara. Ástæðan svo augljós að ég hef ekki hugmynd um hver hún er. Ætli ástæðan hafi ekki einungis verið sú hversu týndur ég sjálfur var. Hún virkilega lét mér finnast ég vera eitthvað. Þegar hún hélt utan um mig og hvíslaði svo mjúkt í eyra mitt að ég væri líf sitt og yndi. Ég, að vitaskuld, sagðist elska hana til baka og sá um leið blik í augum hennar. Orð mín þó álíka týnd og ég sjálfur. Það versta af öllu var þó að innantómu orðin mín gerðu daginn hennar. Það snerti mig ekki...

Mig dreymir um fjarlægð lönd þar sem sólin aldrei sest. Mig dreymir um eilíft líf þar sem hver dagur er hamingjan ein. Dagurinn er allur og nóttin hefur sett sinn svip á litlu eyjuna í norðri. Tunglið heilsar mér, ég heilsa ekki til baka. Stjörnurnar ekki sjáanlegar frekar en fyrri daginn. Ég heilsa þeim í von um að þær komi úr felum, ekkert gerist. Ég held þær bakatala mig, hvar sem þær eru. Þeim finnst ég vera feitur og ekkert sérlega fyndinn. Fjandinn hafi stjörnurnar. Vindurinn leikur...

Mig dreymdi þig í nótt en þú hvarfst of skjótt. Sá brosið sem blíðkar daginn, varirnar sem varðveita fegurðina, augun sem allir þrá. Hefðirðu staldrað við svolítið lengur hefði ég kannski fengið þig til þess að dvelja mér við hlið um sinn. Ástæðurnar flugu um loftið, augljósari en sólin sem skein sínu fagrasta. Of augljósar hugsanlega, of daprar jafnvel. Kannski sitt lítið af hvoru. Svona eins og þegar afgreiðslukonan í ísbúðinni spurði mann hvort maður vildi jarðaberja eða vanilluís þegar...