já ég er í svokölluðu “sjálfsvorkunnarskapi”, mér finnst líf mitt bara hreinlega að detta í sundur, 1=Pabbi minn er alkoholisti og fluttur út, og við(ég,mamma,bróðir) .þurfum að vera “næs” til að halda húsinnu, og hann er fínn núna líka, een ég er svo hrikalega sár útí hann, hann hefur drukkið í alveg 20-30 ár, og í hvert einasta skipti sem ég fer að sofa get ég bara hugsað um hvað hann hefur gert mér,.. hversu oft hann hefur hlegið að skoðunum mínum, niðist á útliti mínu, og sagt bara svo...