Ég elska að rölta einn um í ótrúlega fagurri náttúru Íslands og láta hugan reika. Á einni af slíkum göngum mínum fór ég að velta fyrir mér af hverju það pirraði mig að sá ummerki mannanna á þessum náttúruperlum. Strax datt mér í hug að þetta væri einfaldlega vegna þess að maður sér ummerki mannsins daglega en náttúran er að verða einhver munaður sem maður hefur hvorki tíma né bolmagn til að sjá, ég tala nú ekki um fyrir bíllausan einstakling líkt og mig. Eitthvað fannst mér þetta samt léleg...