teppið á stigaganginum endurspeglaðist í tímaslitnu andlitinu fimmtíu og tveggja ára hringrás frá árstíðunum fjórum inn í biðsal dauðans var hin vanabunda tilvera persónulegt heimsmet í tilgangsleysi

niður bakið renna þögul tárin í fullkomnum boga eins og brennandi hraun þerrast í sólmyrkva við fætur hinns krossfesta hugur og hold sundrast Augnarblikið varir að eilífu

hún dansaði í rakri sálu minni með öfugt M í hjartastað og hvert skipti sem ég fóðraði blóð mitt horfði hún í augun á sjálfri sér og sagði; málaðu mynd af andartakinu sem gerði mig ódauðlega…

felur hjarta sitt í stormi á meðan tíminn svífur milli andvaka regnboga. veturinn dó í höndum vorsins og allar vökustundir urðu bleikar eins og drukknandi himinn ljósin slökknuðu og allt varð gult, líkt og þögult öskur úr ímynduðum lófa sem tíminn gleymdi að snerta, fullur að krafti og von, en samt ekki til, eins og ófæddur fiskur, ferðast um í ljóði, milli svefns og vöku, lífs og dauða, getur ekki sofnað, aldirnar allar eins, stefnulausar, hvert stefnir?

Í kerfinu, deyja þúsunsir fyrir aldur fram Fórnarlömb skoðanna skamm!, minningarnar brjótast fram Bræður mínir læstir inni, eru bara númer Lífshungrið blindað, engin frammtíðar sýn, þeir deyja ungir Í þessum nýja heimi er skipunin að drepa menn konur og börn 10 metra hlið halda okkur í skefjum, Félagsleg aðstoð, dauð eins og uppgjafa hermenn Stöðug átök, ógnun frá óvinum okkar Spilltar löggur leita heima og skilja allt í rúst Göturnar eins og frumskógur, taka úr mér allt púst Óæskilegar...

Uggar hafsins stranda og úr dimmum sandi klettanálar rísa roði í fjarska örlög trölla um aldir alda. Híbýli anda og vætta þú þriggja tinda segull kjarnhús móður jarðar lómast yfir skýin jökulbláminn duli. Regnbogans klæði þig skreyta drunuþungur ómar vatnsengi tungla brunn hugans nærir heilar sjálfstæða þjóð. Teygir þig til vesturs sjávarbjargið látrar brimalending margra beltið svarta og dimma undir fuglaómi og skugga eru Íslands synir grafnir.