Smá svona eitthvað sem ég setti saman þegar mér leiddis. Hví ekki að henda því hingað. Pælingin sem dó. Hvað er fegurð? spurði Helgi sposkur með brosið sitt útum allt og alla. svarað var: svona eins og þessi froskur og svo lék hann frosk, upp og svo falla. Helgi lagði höfuð sitt í bleyti reisti sig svo við, sniðugur og sagði: ekki er það allavega þessi feiti sem sneri sér við en samt þagði. Kom þá maður og gáfaður þótti átti það að leysa allt sem til óvissu taldi helgi spurði, en a svip hans...

Óhamingja í orðum. Gráttu frá þínu brotnu hjarta gráttu þessum vonleysu tárum gráttu öllu sem þú hefur að skarta gráttu frá öllum þín dýpstu sárum Segðu að þú munir mig aldrei vilja segðu að allt sé ekki eins og á að vera segðu að þú ætlir engu mér að dylja segðu að þú ætlir þig ekki að skera Hlægðu af tárunum sem aldrei lifðu hlægðu af mér og mínum orðum hlægðu af mönnunum sem klifðu hlægðu af þeim sem fóru sér að forðum. Deyðu því ég vil ekki lengur sjá þig deyðu því vonin mín er engin...

Mín fyrstu “alvöru” ljóð sem ég geri. Þó að eins og þið takið mjög snemma eftir nenni ekki að fara eftir neinum ákveðnum ljóðreglum. Væri gaman að fá bæði ábendingar og skoðanir. Eitthverskonar þú. Þú, svo ótrúlega falleg. Lætur mig gleyma öllu öðru. Gerir mig svo óöruggan að ég fer að gráta. Lýsir upp líf mitt líkt og stjarna á svörtum himni. Gerir allt þetta venjulega svo ótrúlega sérstakt. Með þínu ljósu lokka, þú bræðir mitt hjarta líkt og logandi kerti sem langar til að brenna. Þú, svo...

Mitt fyrsta ljóð. Endilega koma með góðar ábendingar. Vonandi að ykkur líkar við það. Annars manns draumur. Þú gekkst eins og módel, stóðst eins og stytta, talaðir eins og söngkona, hreyfðir þig eins og leikkona, bræddir mig eins og ís. Ég horfði á þig eins og sólsetur, talaði um þig eins og meistaraverk, hugsaði um þig eins og engil, langaði í þig eins og ekkert annað. En þú varst langt frá mér og mínum saklausu draumum. Þú varst annars manns draumur.

Maðurinn gekk sínum stóru þungum skrefum niður langa veginn. Veginn sem lá alla leið að endastöð lífsins. Þrátt fyrir að á honum sáust engin merki um elli var hann langt gengin veginn. Svo langt að það var hættulega stutt eftir. Sólin var löngu farin, laufblöðin voru löngu fallin og fólk var hætt að gleðjast. Hann var byrjaður að ganga hraðar en áður þrátt fyrir að hann reyndi að hægja á sér. Hann var löngu orðinn einn. Hann hafði reyndar aldrei munað eftir sér öðruvísi en einum. Hann átti...