Ég þekkti einu sinni mann.. hann hét Stefán… Stefán sat eitt sinn heima hjá sér… horfði á sjónvarpið.. Hann var að hugsa um hversu mikið hann þráði að eignast… Plantekru.. Þá fór ég heim til hans.. og át hann. Ég matreiddi Stefán í dillsósu og stráði jarðeplamauki yfir hann.. Skolaði ég svo Stefáni niður með frönsku kampavíni og fékk mér ís í eftirrétt… Síðar um kvöldið… söng ég ástaróð til ketilsins í eldhúsinu… en eins og allir vita… er hann upphaf viskunnar… Þegar ég var í þann veginn að…...