gætum við sest aðeins niður, og horft á hina sem þramma um götur fúlir yfir því að vera ekki fremstir í lífsgæðakapphlaupinu og verða það aldrei gætum við sest aðeins niður, og horft á hina sem sitja líka neita að taka þátt, enda svo sveittir með bjórvömb þegar ábyrgðin hlammar sér í fangið á þeim fyrir sjónvarpið og öskrar: Steinþegiðu! Líf þitt er búið! alla vega, setjumst aðeins niður á milli þessara ólánsmanna…

Gef í, niður ártúnið ríf baksýnisspegilinn úr loftinu hendi honum útum gluggann ásamt litla ruslapokanum af gírstönginni sem er fullur af vonum vonum um að vakna við hliðiná þér aftur gef í, hendi í fimmta gír skelli upp sólgleraugunum hækka í græjunum horfi fram á veginn Miklabrautin glennir sig full af fólki, hliðargötum og gatnamótum full af möguleikum…

nýtæmt staupglas skellur á borði það er bögg einhver liggur tvíbrotinn kjálki og sprungið auga vaknað í þynnku og vondri lykt fötin á gólfinu rispaður hnúi það var stuð í gær mánuðir líða “komdu að borða”! spjall við matarborðið “já, rosalegt með manninn þarna fyrir austan” læri og brúnaðar kartöflur grænar baunir og rauðkál “réttu mér sósuna” “mamma, ég þarf að mæta til yfirheyrslu hjá lögreglunni…”

Nú sleppi ég þér, litli fugl sem ég hef varðveitt svo lengi ekki þorað að sleppa njóttu þess að fljúga hátt og hratt litli vinur svo þú heyrir ekki raddirnar fyrir neðan þig sem tala um hvað þetta sé væmið ljóð

jæja, kallinn kominn heim(enn í glasi:)) kyssti eina, með villt græn augu og litlar axlir gaman í fyrstu en kossinn dróst á langinn og varð ákafari heitari fannst ég vera að kafna stóðum ein eftir á dansgólfinu hvert ætlaði hún með þetta? hræðslan skreið upp hrygginn og gekk berserksgang í hausnum á mér átti þetta að vera kossinn endalausi? reif mig lausann og forðaði mér út í frelsið frelsið var ískalt og einmanalegt nú sit ég einn svitinn þornaður á enninu losa bindið, næ andanum...

Ég hef í nokkur ár verið að lesa myndasögur og les alltaf meira ár frá ári. Ég var alltaf í þessum gömlu góðu, JLA, Superman og Spiderman og hinu og þessu. Ég vissi alltaf af sögum eftir Warren Ellis og Garth Ennis og þessa kalla en lét þá eiga sig. En nú hef ég, síðasta árið, verið að uppgötva Warren Ellis fyrir sjálfan mig, og þessi náungi er bara ótrúlegur! Ég held ég sé að verða búinn að lesa flest allt sem hann skrifaði um Stormwatch, planetary og The Authority og ég á bara ekki til orð...

Ég er einn af þeim sem fylgist með Star Trek bara í sjónvarpinu, svo ég var bara að byrja á þriðju seríu(held ég) af enterprise núna á laugardaginn á Rúv og mig langaði að tala aðeins um það. þetta var fyrsti þátturinn í seríunni og mér fannst ég verða var við svona smá breytingar á andrúmloftinu í þáttunum frá fyrri tíma. Mér fannst svona eins og höfundarnir hafi ákveðið fyrir þessa seríu að það þyrfti að hrista vel upp í þessu. Mér fannst svona gamli góði sjarmerandi sakleysisbragurinn...

Þreyttur á klisjukenndum ástarljóðum sem minna mig á þig. Þreyttur á þreyttum ljóðlínum sem tala um fegurð augna þinna og dúnmjúka snertingu þína. þreyttur á klisjukenndum ástaráróðri ljóðskáldanna sem reyna að sannfæra mig um að ástin sé eilíf, lauma fiðrildi í magann á mér og hvísla því að mér að þú og ég, yndið mitt, hefðum getað flotið tvö alein, um kalda dimma nótt á heitu bleiku ástarskýi… þreyttur… en samt vil ég trúa

já nú skaltu bara labba af stað, ég skar gat á magann á mér og vafði garnirnar úr mér utan um hálsinn á þér. Passaðu bara að renna ekki í blóðinu. og já, heyrðu, ég flækti líka gaddavír utan um hjartað í mér og batt hinn endann um mittið á þér! Svo nú verður örugglega sárt að sjá þig fara.

Einhver sagði Tíminn læknar öll sár. Ég spyr bara, í hvaða skóla fór Tíminn? Mætti hann eitthvað? lauk hann læknanáminu eða féll hann á prófunum. Því hann kann ekkert að fara með sjúklinga sína. Það má alveg fara aftur yfir það með honum hvernig sár eru saumuð, hann saumar mín sár en þau opnast alltaf aftur þegar ég er einn og hugsa um þig. Þá blæðir mikið og ég sofna í blóði mínu. Hann saumar á nóttunni á meðan ég sef því mér er alltaf hætt að blæða þegar ég vakna. Hann virðist ekki geta...

Ég var að lesa í fyrsta skipti gamla myndasögu sem heitir Death of Superman. Sagan er þannig byggð upp að einhver náungi sem er kallaður Doomsday kemur uppúr jörðinni og slæst við alla í JLA og svo við superman og endar sagan eins og nafnið gefur til kynna. Það sem ég var ósáttur við var hvað endirinn var snubbóttur. Maður var allan tímann að spá í, hvaðan kom þessi Doomsday sem gekk frá Superman, hver bjó hann til, er hann vélmenni eða úr annarri vídd eða hvað? En svo endar sagan bara og...