Ég er kannski svolítið seinn að svara þessu, en ég styð þetta heils hugar! Á listann með mig á stundinni.

Ég veit ekki með ‘grunnt’. Er ekki það sem hvað mestu skiptir þegar verið er að skoða ljóð, að þau virði ljóðstafasetningu og rím (ef þau eru þess eðlis; svo eru náttúrulega líka til söguljóð sem eru bara hingað og þangað) og segi eitthvað? Hughreysting sýnist mér í fljótu bragði fullkomið að byggingu, hrynjandin er eitthvað á þessa leið: - u -u -u -u -u -u -u -u -u -u -u -u -u -u - - u - u -u -u - u - u -u -u -u -u' -u -u -u -u - Og ljóðstafirnir eru á réttum stöðum í hákveðum og lágkveðum...

Fyrsta bókin eftir Halldór, sem ég las, var Brekkukotsannáll; líklega var það í áttunda bekk í grunnskóla, ég var a.m.k. allt of óþroskaður til að njóta þeirrar bókar. Aftur á móti hitti Íslandsklukkan (fáeinum árum síðar) í mark, og Sjálfstætt fólk hitti það betur en góðu hófi gegnir. Þrátt fyrir að ég sé almennt ekki sáttur við íslenzkukennsluna í framhaldsskólanum sem ég er í (FSu) þá er þakkarvert að við skulum í það minnsta vera látin lesa almennilegar bókmenntir. Nú á dögum er...

Við sjáum að minnsta kosti, að skopskyn manna hefur tekið litlum breytingum. Lítið til dæmis á Bósasögu (http://www.snerpa.is/net/forn/bosa.htm) - drepfyndin fornaldarsaga (kannski heldur svæsin/gróf, til myndskreytt í MM ef ég man rétt) nú, og svo hafði Snorri Sturluson býsna skemmtilegan húmor, sem sést ágætlega í Snorra-Eddu.