Það liggur reykur frá betrunnarhæli handan götunnar, enn herranum stendur á sama. Herranum sem eitt sinn var barn án alls hégóma og uppskafningsháttar, herranum sem nú gefur aldrei loforð án þess að svíkja það. Á þessum bensín tímum þegar hver hrakfallaspáinn eftir annari þýtur um eyru sem og hjúkvísl fyrrum elskhuga hafa greinar andans visnað undan torskildri hugmyndafræði alheimsmenningar, sem er eitur í hina sönnu mold. Ég er einn af óteljandi þyrnum þessa sargandi gaddavírs, aumur...

Troðinn öskubakki prýddur mergsognum vindlingum vakti mig til umhugsunnar, því í græna koffortinu þar sem ég geymi “Gullið” öndvegisrit vantaði eftirfarandi: Nikolaji Gogol - Dauðar Sálir, ensk þýðing og eftirmáli eftir einhvern pípu reykjandi Oxford doktor, nafnið man ég ekki. Herman Hesse - Sléttuúlfurinn og síðast enn ekki síst, Fjodor Dostojevskí - Karamazow bræðurnir. Forkunnar fallegt brúnlítað leðurbindi með gylltu áletri. Ég man lítið sem ekkert eftir gærdeginum, eða hvernig ég varð...