Mér finnst dauðarefsingar bara bjánalegar yfir höfuð. Í mínum huga er miklu verri refsing lífstíðarfangelsi. Ef þið hugsði ykkur sjálf, hvort mynduð þið vilja sitja alein í einhverjum klefa með samvisku ykkar (ef þessi kvikinda hafa einhverja, þaes.) án ættingja eða vina alla ævi, eða deyja á 1 sekúndu án sársauka? Rafmagnsstólar og önnur aftöu tæki sem valda sársauka falla þó ekki undir þetta dæmi, en já, ég persónulega myndi frekar vilja fá sprautu í æð og sofna svo bara en að dúsa í...