þegar ég var að byrja með minni fyrrv. þá vorum við einhverntíman spurð hvort við værum saman þegar við vorum á rúntinum saman, ég leit á hana beint í augun og leit svo aftur á spurjandann og sagði “nei ekki enþá” hún brosti og fór hjá sér og þá vissi ég alveg að hún var til í það. eftir að hann keyrði í burtu þá leit ég á hana og sagði við hana “ég vildi að ég gæti svarað þessari spurningu játandi” þá sagði hún “við gerum það þá næst bara” og brosti útað eyrum. point is, þetta þarf ekkert...