Rennur hann í gegnum æðar mínar sem eitur. Brennur hann inn í mér sem sjóðheitt bál Dregur hann mig í ögöngur myrkrar og ljótar. Brennir hann upp mína fordæmdu syndgara sál Ég tylbið draumana ljóta, ljóta sem aldrei fyrr. Og læt mína myrkustu hugsanir fljóta, og opna þar illar dyr. Drepstu, deyðu, ljóta svín fordæmdust sem aldrei fyrr! Kálaðust, farðu, komdu þér burt er kyrki ég þig, VERTU KYRR! (A.T.H: Endilega, bætið þið við erindum ef þið viljið fá útrás fyrir þessa frumhvöt mannsinns sem...