Fyrir utan gluggan minn liggur lítill blár bíll þar liggur hann á hvolfi við gangstéttarbrúnna og býr til stíflu Með laufblöðunum Eitt sinn átti lítll stákur hann en svo óx hann uppúr honum og fleigði honum í göttunna Málningin er flöggnuð af honum og er ryðgaður, hann er aleinn og sorgmæddur Ég vorkenni honum svo mikið að ég tek hann upp og gef honum heimili upp á hillunni Inni í stofu, þar líður honum vel, hvað er ég að hugsa lekfangabíll hefur engar tilfiningar Og ég vill ekki hafa ryðgað...

í örvæntingum mínum, veit ég ekki hvað bragð skal til taka, allur öfugur og með fæturnar uppi lofti, reiti af mér hárið og reyni að slíta af mér eyrað, í dag er ég önugur klæar í nefið og í það ég klóra og krafsa, svangur en samt ekki svangur dálítið bumbult, allir hlutir í minni ósjón þrefaldast eins og að heimarnir séu þrír í dag er mér órótt

Barn í vöggu, sefur vært og ró yfir því gnæfir Í heimi þeirra litlu, sem við höfum horfið af, Óskýr er sjónin, allt er nýtt, hver nýr litur er Ævintýri líkast, allt þarf að grandskoða Allt þarf að smakka, Eina minni sem í kollinum það geymir, er hið liðna líf Sem hefur verið eytt út úr okkar minni við tveggja ára aldusár, Svo óöruggt en svo fullt af lífi, engin þúnglyndi, einginn Hvíði, þekkir ekkert vont nema að hafa tóman maga. Kann ekki að tala, kann ekki að labba , Kann bara með litlu...