Mín pæling fjallar um hversu langt maður eigi að ganga fyrir þann sem maður elskar…á maður að fórna eigin geðheilsu, eigin hamingju og eigin draumum til að vera með manneskjunni sem maður elskar ef hún er þunglynd og hefur verið það í mörg ár, á maður bara að þrauka áfram í nokkur ár enn ? Á maður að fórna eigin lífshamingju fyrir þessa manneskju sem maður elskar en bara sekkur dýpra og dýpra í þunglyndi og er virkilega farin að draga mig með sér. Er það rétt að halda sambandinu áfram því...

Málið er þannig að það gerist voðalega oft hjá mér að ég fæ alveg sjúklega mikinn höfuðverk og get varla neitt gert en það skrítna er að ég sé alltaf einhverjar doppur eða bletti :S , vet einhver hvað þetta gæti verið?

Hvernig er það með fjarsamböndin? Ég var eitt sinn í fjarsambandi en ekkert of lengi og það var bara fínt en félagi minn er búinn að vera í þónokkuðmarga mánuði í svona fjarsambandi og hann virðist bara vera þunglyndur þegar kellingin er ekki hjá honum eða hann hjá henni. Þetta getur ekki verið heilbrigt! En er það samt ekki oftast þannig með fjarsamböndin að þar sem parið hittist ekkert voða oft þá fái þau leið á þessu og leiti á önnur mið?

öll hugsun um þig er sú hugsun sem brotnar allt sem við gerðum farið og kemur aldrei aftur allur þessi tími bara til að hætta saman allar þessar stundir bara til að líða illa ég var hér alltaf fyrir þig ég mun alltaf vera hér fyrir þig ég gaf þér allann minn heim en það var aldrei nóg þú tókst litla hjartað mitt þú tókst það að láni þú sagðist hugsa vel um það en nú er það brotið í mola

Orð þín mjúk og vel sögð og alltaf trúði ég þeim Tilboð of góð til að neita. Þú drógst mig alltaf dýpra og dýpra Ég var svo hræddur um að missa þig þú sagðist aldrei muna fara En þú fórst,fórst frá mér og allt varð svo dimmt og ljótt Það sem einu sinni virtist fallegt var allt orðið ljótt og tómt Allt svo heimskt og dapurt Allt var orðið einsog ég En ég fann leið leið til að gleyma sársaukanum gleyma þér gleyma öllum tilfinningum mínum. Afhverju sá ég þetta ekki fyrir? Hvernig missti ég af...

Uppá síðkastið finnst mér einsog ég sé að missa öll tök á lífi mínu…ég er alveg hættur að hafa einhvern minnsta áhuga að mæta í skólann,en á önninni á undann var ég líka að missa áhugann og það versta við það er að ég er að klúðra tækifæri á að klára skólann á þrem árum. Ég og kærastan mín rífumst meir og meir þessa dagana útaf hlutum sem ég geri og nefni:/ Jújú ég hef ennþá áhuga á boltanum en ég virðist ekki hafa lengur þann metnað sem ég hafði…ég fór oft út að hlaupa og lyfta og þvíumlíkt...

Hvað er það sem fær mann til að henda því besta sem nokkurn tímann hefur komið fyrir mann í burtu frá sér…afhverju er ég svona ógeðslega heimskur :'( ,ég er svo að klúðra hlutunum og ég veit svo mikið að því en samt geri ég ekkert í því…HVAÐ ER EIGINLEGA AÐ MÉR!!! ég bara fatta ekki afhverju ég geri ekki neitt til að bjarga þessu…. Ég varð að létta þessu af mér….því ég er fífl

Málið er þannig að ég er staddur í fjarsambandi og ég veit ekki hvort ég sé að biðja um hjálp en ég bara varð að létta þessu af mér. Einsog ég sagði þá er ég staddur í fjarsambandi en ég hef aldrei verið í fjarsambandi áður en ég hef verið í 3 samböndum áður þar sem að 2 þeirra voru frekar stutt og eiginlega bara svona leika sér eitthvað dæmi en eitt þeirra varð frekar alvarlegt og stóð í frekar langann tíma en það endaði með því að ég stóð einn eftir svikinn og ónýtur…en ég kom mér uppúr...

Ég er staddur í svolitlum vandamálum. Sko þannig er mál með vexti að mér finnst einsog allir séu búinir að ákveða fyrir mig hvað ég á að gera í lífinu. Ég á semsagt möguleika á að klára framhaldsskólanámið á 3 árum en ég er ekkert viss um að ég vilji vera að gera það en kærastan mín er eiginlega alveg búin að bóka á að ég klári á 3 árum og er búin að plana allt varðandi næstu árin en ég er bara ekki þannig maður sem getur fest framtíðina svona auðveldega niður. Er ég að stefna á líf sem ég á...