Finnst fleirum en mér eitthvað athugavert við þetta: “Franskur köttur aflífaður Lögreglan á Blönduósi stöðvaði frönsk hjón á húsbíl við Þrístapa í Þingi á mánudag. Ástæða þessa var ekki of hraður akstur heldur það að með í för hjónanna var köttur. Þar sem ólöglegt er að flytja lifandi dýr inn í landið nema að undangenginni einangrun var haft samband við yfirdýralæknisembættið og í samráði við það var kötturinn aflífaður. Frönsku ferðamennirnir, sem komu til landsins með Norrænu, tóku þessari...

Ég skelli þessu hérna inn, kannski í von um viðbrögð (verður sennilega fróðlegt að heyra frá blessuðum karlpeningnum). Ég er almennt ekki mikil djammmanneskja en ákvað að bregða út af heimasætuvananum í gærkvöldi ásamt systur minni. Stuttu eftir að við komum inn á vel valinn skemmtistað í miðbænum buðu nokkrir menn okkur að setjast hjá sér. Þeir voru afar viðkunnanlegir, voru víst einhverjir golfarar að hita upp fyrir ferð um landið. Það var mikið spjallað og kjaftað, og allan tímann allir...

Sólin er sest Og dagurinn er búinn Börnin eru orðin stór Og enginn veit hvað varð af tímanum. Hún er ein Gömul Í lítilli íbúð í úthverfi Og enginn hringir. Svefninn er freistandi En hún vill vaka Og bíða eftir þakklæti Fyrir að gefa líf sitt einhverjum öðrum. Hún á erfitt með að skilja Að eftir allt erum við ein. Hversu sárt það er að sættast við þann sannleika. Við erum hér til að vinna verk Og að vinnudegi loknum Eiga allir að fara heim. En hvar er það? Síminn hringir ekki meira Og...

Það kláraðist allt sem ég beið eftir eyddist allt sem ég átti með þessu eina orði. Hvað er eftir? Framtíðin er óviss, lífið stórt gat. Ljóðin gatslitin af hugsunum sem líta svo asnalega út eftir allt saman. Hann er eftir, bjargvætturin, ljós mitt og líf. Líf. Biður ekki um neitt nema það sem eðli mitt býður mér að gefa en gefur í staðinn svo miklu betri gjöf. Líf. Ég hélt að hann yrði á hvítum hesti, en ekki með stór, blá augu, rjóðar kinnar og tvær hvítar tennur sem birtast mér í brosi sem...

Sástu mig þegar ég kleif til himins án bakpoka og nestis? Sástu mig þegar fuglarnir sungu fyrir mig eina, því að ég var allt? Sástu mig þegar jörðin reis undir fótum mínum svo að allir gætu séð undur mín? Sástu mig þegar ég bugaðist? Sástu mig þegar tónlistin hljóðnaði og skýjaborgirnar breyttust í blauta pappakassa sem ég var neydd til að búa í af því að það bauðst ekki annar samastaður? Sástu mig þegar ég grét?

Á minningabrautinni staðreynd mig lamar ég sest niður agndofa og dreg mér upp mynd; Víst varst þú minn táknræni, ókleifi hamar og ég var æskunnar sakleysiskind. Þar sat ég og beið þess að bjargið mig hitti baðaði út öngum og hrópaði hátt. Vonleysið lævísa stóð mér í mitti á endanum átti ég alls engan mátt. Ei vil ég beisklega líta til baka en standa við sjálf mitt og bera mig vel. Veit ég að Guð minn mun yfir mér vaka Hans verndandi höndum ég líf mitt nú sel. En er ég þess minnist, þá að mér...

Ég vakna við að ég anda hratt. Og ég velti fyrir mér hvers vegna. Mér finnst ég hafa andað svona hratt í margar vikur. Ég sný mér við og lít á þinn helming af rúminu. Þú ert ekki þar. Ekki frekar en venjulega, þú hefur ekki sofið í rúminu síðustu sjö mánuði. Í stofunni er enn kveikt á sjónvarpinu. Dagskráin er að sjálfsögðu búin. Ég kveiki mér í rettu og sýg í mig reykinn. Í öskubakkanum er sígarettan þín uppbrunninn. Þú hefur sofnað út frá henni. Aftur. Síðast, þá brenndirðu göt í teppið...