Að heiman Ég stend og stari á hafið, stöðugt að hugsa um þig. Eittsinn áttum við bæði sólina og sumarið, sólina og sumarið. Við vorum bæði börn og busluðum í ánni, hlupum útí hlöðu, heima í heiðadalnum, heima í draumadalnum. En allt varð heillum horfið, hug þinn rak um vegi, alein um ókunnar slóðir. Þig langaði lengra að fara svo langt svo langt að fara. Nú vaknar af draumi í dögun, dofin í svefnvana fótum. Svo ung en þrúguð af þreytu, og sonur þinn færir þér fífil, svo fagurgulan fífil –...