http://www.mbl.is/frettir/innlent/2013/05/27/vagnstjornar_straeto_bestir/ Það hlaut að vera að þeir æfðu sig í kappakstri.

Ég get ekki svarað ákveðið gömlum þráðum. Það er ekki hægt, einfaldlega því það er gamall þráður. Tilhvers að gefa gömlum þræði plús? Tilhvers að yfirhöfuð svara gömlum þræði? Þetta er allt eitthvað ógeð, hef ég heyrt. Þetta er þúveist, gamalt. Fólk hafði ekki neitt merkilegt að segja back in the days, við erum ekki gáfuð nema í nútímanum. Fortíðin var nefnilega tími án facebook. Við gátum ekki joinað grúppu og hlegið að hállfvitum, við vorum bara sem við erum. Og þessvegna var hugi ekki dauður.

Hvikult kvikindið hvæsti á mig. Og hvað átti ég að gera? Sparka í það? Flýja af vettvangi? Leigja spólu (og VCR-tæki)? Hvað mynduð þið gera í svipuðum aðstæðum? Við erum að tala um virkilega hvikult kvikindi. Eina stundina er það syngjandi og þá næstu ærandi. Eina stundina geðþekkir og þá næstu grámyglulegir. Eina stundina karlkyns, næstu kvenkyns. Þetta er óþolandi.

Ég horfði nú ekki á mikið af þessum þætti (þarsem það hafði alveg farið framhjá mér að hann væri á dagskrá) en ég horfði á eitthvað sem gætu hafa verið "hraðaspurningar" því hver hafði aðeins smástund til að svara því sem hann var spurður að og alltíeinu eftir ákveðinn tíma greip kynnirinn framí með orðunum: "Takkfyrirþað! Þorvarður?" (ef einhver þeirra héti Þorvarður), jafnvel þó þau væru í miðri setningu að reyna að klára punkt, og aldrei fengu þau að klára hann nema þau hefðu kannski ekki...

Einu sinni í vinnunni, og það nokkrum sinnum, skrifaði ég eitthvað dútl á blað þegar lítið var að gera. ----- Mér líst ekki á þetta. Framundan bíða óþokkar og valkyrjur, sundrunarflokkar geðsins. Leiðin liggur gegnum þyrnum stráð brennandi hraun við undirspil hátíðnihljóðfæra sinfóníuhljómsveitar þagnarinnar. Hvort sem ég lít til hægri eða vinstri starir á mig pyntingagjörn auðn. Ég hef ekki gengið nema þriðjung leiðarinnar. Hróp tómsins sem umlykur mig stigmagnast. Bensínlaus kílómetra frá...