Á gráum kvöldum, kyrrðin rofin komstu til mín, slagandi,dofin. Föður minn sagðir sekan vera af sorginni sem við máttum bera. Svo liðu dagar, svo liðu ár síaðist inn veruleikinn hrár. Engum að treysta, allir svíkja -alltaf að berjast, aldrei víkja. Stundum komu dagar, sem deyddu og drauma mína til slátrunar leiddu. Svo varstu komin, birtist von í verunni einskis manns son. Hvítur í glæru, kærleikur þinn köld flaskan staðgengill minn. Liggjandi nakin með lakið undir þér lamandi óttinn í hjarta...