I would indeed have a fit of rage if someone assaulted my Nintendo the 64th or especially the holiest of games: The Legend of Zelda: Ocarina of Time. Reyndar trompast ég ef eitthvað er gert á hlut fallegu, fullkomnu, spegilgljándi munanna minna. Ég lánaði einusinni vini bróður míns (ok litla, I´ll admit it, I.B. Dumbass) leik í hulstri, það kom heim ekki svipur hjá sjón og enginn fattaði af hverju ég var svona æstur. Jeez some people. Nay, most people!