Kalt og dimmt og kvölin að mér sækir, kæfir allt það góða í brjósti mínu. Í hjarta mínu slær í harða brýnu, er hamra á því djöfuls verstu klækir. Þar sem áður hýsti gleði og hlýju, hafði ég svo fagurt margt að gefa. Nú ekkert fær minn sáran huga sefað, er sækir á mig einsemdin að nýju. Mig þrúgar mara þjáninga og pínu, sem þrífst á sorg sem innra með mér býr, og gerir líf mitt allt að leiðum vana. Nú beinist þetta böl að hjarta mínu, breytir því í helsært villidýr, sem víst er að mér verður...

Fingurnir gæla við glasið, glerið ég öfunda má. Þín fegurð og heillandi fasið, fylla mig heitri þrá. Mitt hjarta berst hraðar og sárar, heillaður alveg ég er. Því dýrðlegar dísir og árar, dansa í augum þér. Þó minn losti þig knýjandi kalli, kraumandi girndarbál. Þá ég þrái að elska þig alla, ég vil umvefja þína sál. En ég er lasinn og laminn í sundur, leikari, en má ekki á svið. Því þó að ástin sé undur, ertu allt sem ég má ekki við.

*Tileinkað bróðursyni mínum nýskírðum. Vaktu yfir mér þinni verndandi hendi, veittu mér náð þína, gefðu mér styrk. Ég trúi að þú Drottinn mig treystir og verndir, og týnir mér ekki þó nóttin sé myrk. Er ég legg aftur augun og líð inn í drauma, ljósin þau slokkna og allt verður hljótt. Þá Guð minn þú heldur um giftunnar tauma, og gefur mér friðsæla og rólega nótt.

Ég vildi að hefði ég vængi, svo verið gæti þér hjá. Þerrað tárin og sorgirnar sefað sem sækja þig harðast á. Ég vildi þér gleðina gefa, en gat ekki, því er ver. Og það er mín einasta vesalings vörn að vera ekki betri en ég er.

Djúpt í minni döpru og köldu sálu, dvelur það sem enginn maður sér. Tilfinning sem tætir mig í sundur, tæmir alla gleði úr brjósti mér. Allt sem hef ég afrekað og sigrað, til einskis, horfið, glatað fyrir mér. Því innra með mér kaldlynd rödd það hvíslar, að kannski verði aldrei neitt úr mér.

Ekkert sé um öll mín svið, utan dauðamyrkur. Þrái hvíld, ég þrái frið, þrotinn allur styrkur. Með áfergju mín arma sál sér o(fa)ní sorgir dýfir. Hönd mín geymir helbeitt stál, hlið að næsta lífi. Hinstu ósk ég hef til þín, hugsa vel um náinn. Og lestu síðan ljóðin mín, loks er ég er dáinn.

Undir sænginni mjúku sofna í nótt, sál minni er borgið og hjartanu rótt. Sorgirnar hætta að sækja á mig þegar sit ég í rökkrinu og hugsa um þig.

Sól og tungl ég glaður gæfi gjarnan fyrir lítinn koss. Þráð ég hefi alla ævi eitt, að njóta þessa hnoss. Misst hef svefninn margar nætur myrkrið geymir öll mín tár. Í laumi hef þér gefið gætur geðveikur og hjartasár. Þú ert lífs míns ástin eina aðrar stúlkur vil ei sjá. Kvöl mér þykir þó að reyna þrá svo heitt en aldrei fá.

Líf mitt líður sem langförult skip um höfin breið Á góðu reki í rólegum byr en á rangri leið.

Ótal margir lífsins leyndardómar, liggja hér og þar á vegi þínum. Þú gengur fram með augnatóftir tómar, töltir eftir fastmörkuðum línum. Og hvert sinn sem að færi gefst að finna, eitt fjöldamargra lífsins tækifæra. Þú neitar það að kanna og þér að kynna, kargur þrjóskast áfram við að læra. Og þannig stanslaust áfram líf þitt líður, lítilsvirtur mönnum af og konum. Sem dapurt gamalmenni dóms þú bíður, og deyrð að lokum burt frá þínum vonum.

Að vilja strjúka, þrýsta, þrá, þreifa, narta, snerta á. Viti firrtur, verð að sjá, veit mér það sem ekki má.

Hér kemur eitt með fornlegu yfirbragði þó að bragarhátturinn sé ekkert merkilegur. Sægarpar sigldu og fylgdu sólu og runnu á Unni. Lögðu að lendum fjenda, létu ei hug sinn buga. Bröndum beittu og veittu, blóðugar undir hundum. Léttu frá landi í skyndi, lofuðu góðan Óðinn.

Sendi þetta ljóð reyndar inn fyrir rúmu ári en undir öðru notendanafni sem einhverra hluta vegna er nú óvirkt þannig að þetta fer inn aftur núna svo ég hafi nú allt á sama stað og í röð og reglu, eða svoleiðis… Einn og aumur allt er hljótt Kuldinn klórar komin nótt Vín og vinir veigagnótt Út þó eigra ofurrótt Án þín er ég ekki neitt Dæmdur, dauður dæmið breytt Hjartað hrærist hamast greitt Því ég þrái þig svo heitt