Hún hélt sér í járnrörið til að detta ekki úr rólunni. Hann sat í slitnara dekkinu við hliðina á henni og hreyfðist ekki. Hún var með svo fíngerðar hreyfingar. “Réttu út hendina” “rétta út hendina?” “ég ætla að gefa þér svolítið” “ha?” “heiminn” “ætlaru að gefa mér heiminn?”. Hann leit á hendina á henni sem huldi lófa hennar. “Réttu út hendina”. Hún stóð upp og settist aftur í dekkið sem hafði svert kjólinn hennar. Hún rétti út hendina og horfði á hann. “Þetta er nú bara blá kúla”. Hún tók...

Hér eru tvö ljóð eftir mig. Hef aldrei póstað neinu áður á þessa síðu en ákvað að láta ykkur sjá eitthvað. 1: Ef allt væri fullkomið væru skýjahnoðrar á rúminu okkar eftir að við höfum elskast. 2: Þegar ég fattaði að mér var ekki lengur óhætt lokaði ég mig inni lét ekkert gleysla eða glitra og lét hundinn éta rotnandi lík mitt. Takk :)