Hún hélt sér í járnrörið til að detta ekki úr rólunni. Hann sat í slitnara dekkinu við hliðina á henni og hreyfðist ekki. Hún var með svo fíngerðar hreyfingar. “Réttu út hendina” “rétta út hendina?” “ég ætla að gefa þér svolítið” “ha?” “heiminn” “ætlaru að gefa mér heiminn?”. Hann leit á hendina á henni sem huldi lófa hennar. “Réttu út hendina”. Hún stóð upp og settist aftur í dekkið sem hafði svert kjólinn hennar. Hún rétti út hendina og horfði á hann. “Þetta er nú bara blá kúla”. Hún tók...