Sunnudagurinn átjándi júlí nítjánhundruðáttatíuogtvö var í sjálfu sér ágætis dagur. Sólin skein einsog sólum ber að gera, og vindurinn, sem annars ríkir nánast stöðugt á Íslandi, lét ekki á sér kræla. Þennan dag var þjóðin hamingjusöm og lá í sólbaði á stuttbuxum og hlýrabolum. Það var einmitt það sem Ilmur María Mikaelsdóttir var að gera í fyrstu. Hún lá á teppi í grasinu með óléttubumbuna útí loftið og drakk perucíder í gegnum bleikt rör. Að vísu var garðurinn hennar umkringdur...

Ég sit við tölvuna og er ekki að gera neitt sérstakt. Aðallega að horfa útum gluggann, hlusta á tónlist og pikka niður hugsanir mínar. Ég hef nefninlega eeendalausan tíma. Og hef ekki hugmynd um hvað ég á að gera við hann. Úti er sól og blankalogn, vantar bara fuglasönginn uppá sumarstemninguna. Það er komið kvöld og skuggarnir orðnir langir, birtan einhvernvegin appelsínugul. Stóra tréð í bakgarðinum á númer tuttuguogsex hreyfist ekki í vindleysinu. Grábröndóttur köttur horfir á mig ofanaf...

Hehe, ég var að finna gamlar sögur sem ég skrifaði í sjötta eða sjöunda bekk, algjör snilld… datt í hug að fleygja þessu sorpi í ykkur, vona að þið getið lesið þetta:) SAGAN AF ÞVÍ ÞEGAR ÍSLENSKA MOLDVÖRPUKYNIÐ DÓ ÚT: Gunnar var lítill og mjór, ljóshærður og gráeygur, ótrúlega venjulegur (nánast ósýnilegur) strákur. Besti vinur hans var afturámóti stórfurðulegur. Hann var með risastór og útstæð eyru sem hann gat blakað, eldrautt hár niðrá rass sem hann batt alltaf í tagl með leðurreim,...

Þetta er eiginlega ekki smásaga, meira svona Tribute til Helgu, vinkonu minnar. Sem er náttúrulega fáranlegt, manneskjan sprellifandi og við hestaheilsu. Hún er ekki einusinni á leiðinni í ævilangt summarfrí til Spánar eða neitt. Ojæja. Hm. Ég heiti semsagt Gorkulus. Eða, auðvitað heiti ég það ekki, mamma skírði mig allt öðru nafni, en það er bara svo ljótt að það er verra en Gorkulus. Ég á litla vitlaua vinkonu sem heitir Helga og er alveg gargandi snilld. Við kynntumst daginn sem ég...