Ég vil byrja á því að segja það að ég er enginn heimsspekingur. Ég er bara meðalmanneskja með pælingar og spurningar, og ég hugsa ekki nema stundum. (Það eru ekki einusinni mjög gáfulegar hugsanir!) Ég hef þó tilhneigingu tilað reyna að skilgreina flesta hluti, en það á þó frekar við um tilfinningar en t.d. þá meiningu manna að þeir séu til. Samt geri ég tilraunir við og við. Vinkona mín var að fara í heimspekipróf í fyrradag. Próf í heimspeki? Er manni ætlað að skilja það sem próf í hugsun?...

Mig langaði alltaf tilað hitta hann. Ég lét mig dreyma um að sjá hann einn daginn, kannski á tíu ára afmælinu mínu eða við annað álíka stórafmæli. Ég sá hann alltaf fyrir mér faðma mig að sér og lyfta mér upp, snúa mér í hringi og hlæja framaní mig, svona einsog í bíómyndum og skáldsögum, þegar foreldrar finna glötuð börn. Ég leyfði mér meiraðsegja að ímynda mér að hann vildi eiga mig og byrja að verða pabbi minn, en ekki bara einhver sæðisgjafi. Hann myndi þá senda mér afmæliskort og...

Ég hef núna endanleaga fengið það staðfest að kennarar hlusta ekki á nemendur. (Og nemendur hlusta reyndar sjaldnast á kennara.) Þessi saga er því skrifuð með það í huga að kennarar eru hugsunarlaus fífl án mannlegra tilfinninga sem eiga ekki skilið að fá laun sín hækkuð um svo mikið sem krónu… Ég vaknaði seint. Svo seint að ég var orðin of sein. Svo sein að ég hafði misst af þremur tímum. Sosum alltí lagi mín vegna, en kennarar eru nú einusinni með þeim ósköpum gerðir að vilja...

Jæja, hér kemur ein ekkert voðalega löng: NÖFNIN ÞEIRRA Í SANDINUM (ÁSTARAGA AF LEIKVELLINUM) Lítil stelpa með ljóst hár bundið í tíkarspena. Hún sleikir ís og rólar sér frm og aftur. Aftur og fram. Við skulum kalla hana Sveinbjörgu. Hún er umþaðbil fimmára. Og kann að reima skóna sína. Strákur á svipuðum aldri er að sparka bolta í vegginn kringum leikvöllinn. Hann er með rauðskorlitað hár og stór augu. Köllum hann Nikulás Hermund. Nei, það er of mikið nafn fyrir svona lítinn og grannan...

VII. Efri hæðin var ljót. Virkilega ljót. Ekki einusinni Vala Matt hefði getað fundið eitthvað jákvætt við þetta hreysi. En samt var einhver krúttlegur blær yfir öllu; það má segja að barnsleg nærvera Jennu hafi lífgað uppá rifið áklæðið á sófanum, eina húsgagninu sem inni var, og að ánægjuglottið af vörum Jóakims hafi lýst aðeins kalda og dökkgráa steinveggina. ,,Hér búum við,” sagði Jóakim, og var svo sannarlega kóngur í ríki sínu. Og litla prinsessan var líka ógurlega stolt af...

IV. Jara hélt í sér andanum meðan læknirinn færði þeim afa fréttirnar. ,,Við gerðum það sem við gátum,” byrjaði hann. ,,En þau voru ekki í belti og rifbein brotnuðu og stungust inn í lungun. Hjarta föður þíns hætti að slá rétt í þessu og móður þinnar stuttu áður.” Jara lokaði augunum. Þetta var farið að hljóma ískyggilega líkt atriði úr einhverri sápuóperu. Og hún hafði aldrei verið hrifin af sápuóperum. Hún beið eftir að læknirinn héldi áfram; segði kannski: ,,En það gerði...

(Ég var að lesa þetta rugl yfir og fannst það nokkuð langt, spurning hvort einhver nenni að lesa þetta. Sagan er um geðklofa, en þarsem ég er hvorki sálfræðingur né geðklofi sjálf, getur meira en verið að þetta sé fullkomlega óraunhæft og algjört bull. Ég kann ekki einusinni skilgreininguna á geðklofa. Þér er því guðvelkomið að hætta að lesa núna. Annars máttu alveg halda áfram…) ÉG: Erla hélt því alltaf fram að ég væri með mikilmennskubrjálæði. Það er bara bilun. Ég hugsaði að vísu...

I. Hún gekk oftast í leirbrúnum flauelsbuxum og vínrauðri, hnésíðri hettukápu; dökkrauða húfan á dökkbrúnu hárinu. Hún æfði körfubolta og henni gekk vel í skóla, hún teiknaði fantasíur og hún var með græn augu og freknur. Hún var öðruvísi en flestar stelpur. Strákar voru hrifnir af henni og hún átti margar vinkonur, samt var hún ekki í “vinsæla” hópnum í skólanum. Hún lifði í tveimur heimum; sínum eigin og annarra. Ég gæti trúað að hún hafi kunnað betur við sig í sínum eigin....

Jæja, meira ruglið í þessari veröld… Fjandinn sjálfur. Þá er Gauji dauður. Ekki það að mér hafi þótt eitthvað vænt um gamla manninn. Persónulega hef ég aldrei þolað þessa eilífu rotnunarlykt sem er alltaf af gömlu fólki. Nei, ég segi fjandinn sjálfur einfaldlega afþvíað mamma er í rusli yfir þessu. Í morgun byrjaði hún á að fá sér nokkra bjóra. Síðan þá hefur alkóhólprósentan í drykkjunum hækkað jafnt og þétt og þeim fjölgað, og um kaffileitið var mamma líklega dauð… Gleymdi...

Þegar ég var maur dreymdi mig umað verða jólasveinn. Eða, jólasveinka. Ég sá í hillingum allar gjafirnar sem ég gæti sleppt að gefa og átt bara sjálf, og ég mætti borða einsog ég vildi tilað verða feit og pattaraleg. Mig langaði líka dálítið tilað verða Lína Langsokkur því hún var svo sterk. Og með magnaða hárgreiðslu! En núna er maður kominn á þann aldur að ekki er hægt að komast hjá því að fá spurninguna: í hvaða menntaskóla ætlarðu? í hvert skipti sem maður hittir ættingja. Hvernig er...

Ástæðan fyrir því að ég er eins og ég er mér enn þá hulin ráðgáta. Jafnvel eftir margra ára leit að sjálfinu (í formi tónlistar, íþrótta, mótmæla og ýmsu öðru) hef ég ekki enn komist að því hver hinn raunverulegi ÉG er. Rannsóknin hófst þegar ég var tólf ára, en þá byrjaði ég á grunninum. Og svo hélt ég bara áfram… 12. febrúar 1997 Nafn: Ingibjörn Aðalsteinsson Fjölskylda: Hallbjörg Ingibjarnardóttir (mamma), heimavinnandi eiginkona Aðalsteins Fróða Frostasonar (pabba),...

Ég tók þátt í mótmælum gegn Kárahnjúkavirkjun á Austurvelli um daginn og hlustaði á umræðuna á Alþingi á eftir. Ég verð að minnast á þau fáránlegu rök iðnaðarráðherra að þessi náttúruspjöll eigi eftir að skapa vinnu fyrir 750 manns. Þ.e.a.s. 750 Pólverja, Filippseyinga eða aðra innflytjendur. Ég hef nákvæmlega ekkert á móti nýbúum, en það er staðreynd að þeir eru í stórum hluta allra láglaunastarfa á Íslandi. Og allir þessir milljarðar króna sem fara í byggingu álvers og virkjunar og þjóðin...