Það var eitt sinn lítill árabátur, sem þoldi ekki mannanna gleði og hlátur, hans ást var ávallt annarra grátur, og rígbundinn eyddi sínum dögum. Í næturhúmi er skyggja tók, hann upp við sína bryggju skók, hann ekkert átti, ekki einu sinni kók, því fúll á braut hann sigldi. Út í heim hann lagði för á atlantshafi dugðu handtök snör rétt til að hamla marri í mör á botni í dimmu djúpi. En eftir viku volk og dól, hann setti aumann og rak upp gól, “ó ég hef verið hið mesta fól, mig langar bara...