Þetta ljóð er tileinkað öllum þeim lömbum sem ég hef, grátandi tárum, þurft að henda í ruslið. —————- Barnadauði. Dögun, og dylst engum daunn af dauða nætur. Gamallt hjartasár grætur greftri yfir ör sem enginn hefur fjarlægt. Úr ruslagámi má teiga angan uppgjafar, þar sem barni var búin hinsta hvíla. Nályktina leggur upp af ryðfríum dósum, eilífum, fallegum. Afskræmt andlit þess, brosti við afskornum vængjum, og horfði átleitnum augum á sárið á handleggnum. Ástin eygði enga von, aðra en sjálfsmorð.