Grámiglulegur og ömurlegur raunveruleikinn er það sem skellur á mig þegar ég opna útidyrahurðina og horfi á stóra og kuldalega regndropana skella á götunni. Regndroparnir minna mig á lífið, líf allra. Við verðum til og svo tekur ekkert við nema fall á botninn þar sem við deyjum. Þar sem við deyjum í sjálfsvorkun og óhamingju. Regndroparnir minna mig líka á einmanaleika, þar sem þeir falla niður til jarðarinnar umkringdir af hverjum öðrum en samt eru þeir einir. Einir og án aðstoðar eða...

Í endalausum netumræðum þeirra sem minnihlutann skipa í samfélaginu kemur fram ýmislegt sem haldið er fram að sé sannleikurinn. Sannleikurinn um hin ýmsustu mál sem snerta okkur öll í þessu litla þjóðfélagi á einn eða annan hátt. En ef að þetta er sannleikurinn uppmálaður sem kemur fram í samtölum okkar netverja, afhverju er hann þá ekki sagðir í þeim miðlum sem nær til fólksins sem lætur mata sig af upplýsingum í stað þess að leitast eftir að skilja og læra upp á eigin spítur? Maður hlítur...

Hin hliðin á sögunni ‘Skildi ég guggna?’ ———- Hann starir á mig og ég þori ekki annað en að stara til baka. Mér finnst eins og að ef ég lít undan, að þá eigi hann eftir að ráðast á mig. Ég sé samt hvað hann er hræddur við mig. Ég skil samt ekki afhverju. Hann hefur yfirhöndina. Ef það er eitthvað sem hann vill gera mér - sem mér finnst nokkuð augljóst - þá getur hann það. Ég sit hér ein og varnarlaus. ,,Hvað get ég gert?'' hugsa ég og stari ennþá á hann. Allt í einu sé ég samt hvernig hann...

Vatnið er djúpt, og það verður bara dýpra því dýpra sem þú ferð. Fenrir Greyback

Við horfum á hvort annað. Við störum eiginlega á hvort annað. Við vitum bæði nákvæmlega hvað er að fara að gerast. Samt sem áður óttumst við það líka bæði. Óttumst eiginlega hvort annað jafn mikið. Ég veit svosem líka að það gerist ekkert slæmt þó að mér mistakist…verður bara pínu kjánalegt. Mig langar samt þvílíkt. Ég stelst til að líta upp og sjá alla í kringum mig…og átta mig á því að ég er einn eftir. Sá eini sem á eftir að gera það sem ég þarf að gera. Þetta verður bara alltaf...

Þar sem ég syt og hlusta á þögnina, býð ég eftir að eitthvað gerist. Að eitthvað komi og bjargi mér frá því að verða matur einmanaleikans og kuldans. Mér finnst ég samt vita það innst inni, að enginn eigi eftir að koma og bjarga mér. Mér finnst eins og að vonin sem ég átti, þessi agnarlitla vonarglæta sem ég átti, sé horfin út í svart myrkrið sem umlykur mig. Ég lýt samt stöku sinnum upp til að fullvissa mig um að ég sé hérna ennþá. Að ég sé ekki farinn á vit einhvers betra…eða verra....