Mér finnst svo sorglegt að heyra þetta. Að þú hafir ekki það sjálsálit að átta þig á því að það var ekki einhvern ímynduð vera sem hjálpaði þér við að róa þig niður og einbeita þér að hinu og þessu. Það varst þú! Finnst þér ekki þægilegra að hugsa þér að þú sért svo sterkur andlega að geta yfirstigið hindranir, og afrekað hluti sem þú bjóst ekki við því að geta, sjálfur. Í staðinn finnurðu þörfina til að þakka einhverju öðru fyrir en sjálfum þér. Skilurðu hvað ég á við?