Hafið þið ekki oft lent í því að þið eina stundina eigið heiminn og allt er að rokka en svo “out of the blue” verður allt ömurlegt og manni líður eins og þannig verði það alltaf? Soldið þunglyndislegt en…. Þetta ljóð var samið eftir einn þannig dag: Neongræna hrímið endurkastast frá skítugu malbikinu, flýtur um loftið í stutta eilífð. Ég baða mig í allri ljósadýrðinni með opinn huga, er kínverskur heimspekingur. Tunglið glottir við tönn og ég ulla á móti, snýst hring eftir hring. Ég skil...

…jæja eitt sem var samið í skólanum…ótrúlegt hvað er auðvelt að láta hugann reika þegar maður á að vera að hlusta… the earth is a blue lemon swimming in a long island ice tea without intelligent life i order a double one sitting here wondering watching the stars if big bang would happen in my flat glass would there be a hangover in a taxi away from jupiter the green thing in the front seat whispers …chhhhhheeeeeeerrrs Geimnördið þakkar fyrir sig =)

Fyrsta atvikið gerðist fyrir tveimur árum. Klukkan var í kringum sex um morgunin og það var vetur. Allt í einu finnst mér að ég sé vöknuð en ég get ekki staðið upp úr rúminu en ég sé allt mjög MJÖG skýrt inni í herberginu eins og ég sé vakandi. Svo allt í einu sé ég þrjár verur sem líkjast skuggamyndum af mönnum en eru frekar litlar. Þær eru að þreifa á öllu inni í herberginu,skápnum,hillunni og já bara öllu. Svo allt í einu byrjar ein veran að snerta útvarpið mitt sem er ekki með innbyggða...