…og það besta sem komið hefur fyrir mig. Þetta hljómar eins og klisja, ég veit. Mér er sama. Ég ætla að verja þúsund árum í helvíti fyrir hana. Ég mun deyja fyrir hana. Ég mun fórna sálu minni djöflinum fyrir hana, þó hún muni aldrei komast að því eða þakka mér fyrir það. Hún er mér allt. Ég eyði tímanum í að hugsa um hana, þjáist þegar hún er ekki með mér, hugsa um það sem hún er að hugsa. Er ég að breyta stelpukjána í gyðju? Sál mín er svo dimm hennar vegna, þó ég reyni að vera glaður á...