Þessi veröld í dag, þessi dauða ganga, við höldum áfram sem hlekkjaðir fangar. Hvert lífsins barn sem fæðist hér, ekkert þess býður nema eyðinga her. Himinninn er fallinn, féll hann af braut, fjandinn sjálfur, þetta er hin versta þraut. Hið síðasta blóm ber hið síðasta fræ, allt verður búið ef það sekkur í sæ. Þá skal berjast, þá skal þjást. vont verður að koma, þá þekkir þú ást. Sýnum samstöðu, sameinumst öll, siglum áfram og vinnum okkar völl.

Ég er sú mikla birta sem þú skynjaðir, er þú sást barnið þitt í hið fyrsta sinn. Ég er hræðslan sem þú fannst í brjósti þínu, er jörðin gleypti barnið þitt. Ég er reiðin sem logaði í augum þínum, er jörðin gleypti barnið þitt. Ég er sorgin sem braut hjartað þitt, er jörðin gleypti barnið þitt. Ég er tárið sem þú grést er þú vissir, að þú hafðir séð barnið þitt í hið síðasta sinn. Því ég er dauðinn, ég er barnið, ég er þú. Endalokin eru kominn

Dópið drepur Fjandans fíknin yfir mig tók, fékk mér í haus og síðan kók. Keyrði ég af stað en á krakka ég ók, hvað kom fyrir, þetta var allt djók. Steig ég út úr skuttlu minni, sá ég þá, þetta var hann Binni. Blóðið rann, búkurinn varð rauður, guð minn góður, bróðir minn er dauður. Eitrið engum gott hefur gert, gloprar þú niður hver þú ert. Víman nú er orðin minn vani, var það þess virði, ég er bróður bani. Dreymdi mig oft um betri daga, dásamlegt líf þar sem ekkert þyrfti að laga. Ég reyndi...

Ljós var slökkt Langt er nú liðið síðan ljós mitt skein, lést þú mig falla eins og ógæfu stein. Ekkert gat ég gert, þú vildir vera ein, grét ég mikið en þú sefaðir mitt kvein. Ég vissi það strax þegar ég þig sótti, þú varst ekki eins, það lagðist að mér ótti. Augun þín voru tóm, eitthvað hafði dáið, efinn hafði klárað síðasta ástar stráið. Ljós var slökkt. Ljós var slökkt. Ljós okkar var nú að eylífu slökkt. Ekkert var eftir nema óttans ómur, æpti mitt hjarta því kveðinn var upp dómur. Sál...