Ég sit á ryðguðum bekk í dimmum skógi. Í hendinni er ég með blóðugan hníf og á jörðinni fyrir framan mig liggur afhausaður Geirsfugl. Í dagvitundinni öskra ég blótsyrði og skammir sem ég skil ekki sjálfur. En í undimeðvitundinni tala ég skýrt og ákveðið við sjálfan mig og næ með ótrúlegum hætti að sannfæra sjálfan mig um að ég beri ekki ábyrgð á þessum harmleik sem ég veit þó ekki að sé harmleikur fyrr en seinna í draumnum. Bakvið stærsta tréð sem er eik eins og í gömlu Hc Andersen...

Vindurinn barðist heiftalegu stríði við þau fáu laufðblöð sem enþá höfðu kjark til að halda sér í vitandi að vetur konungur væri væntanlegur. Brakið sem vindurinn hafði skapað í öll þessi ár óháð mannferðum af nokkru tagi virtist aukast og verða taktfast. Af einhverjum ástæðum hafði grein eða lík planta ákveðið að reyna komast innum gluggan gleymt tilgangnum og hjakkað í farinu korterum saman. Melkorka sem var ekki vön að vera andvaka greyp þéttingsfast um barm áklæðunar og náði að sannfæra...

Veraldlegar kenndir fyrrta þumalputtamanneskja whyskeyglöggur krumpaðra bingosnillinga fjarstýringafita feitra vesturlandabúa þunnt permanent glanssjúkra sjónvarpsfíkla stimpilvessavökvi stílhreinna fm hnakka sófakrumpa vökvalausra móðurímynda batterílausar rafhlöður ólgandi djammfíkla tvær skeiðar salt og hrærið eftir þörfum