Til Evu Bríönu, sem gerir líf mitt þess virði að lifa því. Við lifum í draumi. Og það sem meira er, ameríska draumnum. Eitt það fyrsta sem margar fjölskyldur gera á morgnana er að kveikja á útvarpinu. Þar erum við mötuð á ástamálum draumaprinsanna og –prinsessanna í Hollywood, nýjustu stríðunum og hryðjuverkunum séð frá sjónarhorni einhvers taugaveiklaðs ríkisstjóra í New York og síðast en ekki síst: allri þessari amerísku tónlist. Persónulega hef ég alltaf fílað Bretana betur, Pink...

örmagna staulast ég áfram í hugarskógum dragandi fæturna eftir forugum vegum áttavilltur feta ég stíginn milli trjánna í leit að engu að lokum hryn ég niður kraftlaus og vonlaus ég hef gengið í hringi —– vakna við fuglasöng með sólina í augunum þýtur í laufi yfir höfði mér þreytan úr limunum loksins liðin nú birtir til í hugarskógum og eilífðarganga í eilífa hringi virðist skyndilega bærileg

ég elskaði að hafa þig hjá mér og horfa í augun þín stór og rifja upp ryðgaða daga og roðna við fyrsta bjór ég dýrkaði að heyra þinn hjartslátt sem hamraði við líkama minn sem dundi sem dropar á þaki sem drupu á vangann þinn ég dáði þess að leika með lífið og leika með allt sem var og leika með ljósið á himnum og leika með hvort annað —– ég byrja hvern dag með draumi um dúnmjúku húðina þína um hárið þitt (hallelúja!) um heiðbjarta ásjónu þína ég bið þess hvern dag að komir þú kát og glöð...

ég vanda mitt val á þeim vegi, sem mér ber að ganga á það sem eftir er eilífðar minnar, þeim eina sem ég mun sjá. þó er ég þess viss að aldrei mun ég gæfunni hlæja við. hún er ekki í vinahóp mínum, hún er hátt hafin yfir mitt svið. því ef þú vilt enga þyrna, þá færðu heldur enga rós. og þú munt aldrei finna ilminn, eða hitta lífsins ljós. og það er sama hvaða leið þú velur, hún er ævinlega röng. og þakin þyrnóttum greinum. og hún er lengri en ævilöng. það er engin leið að snerta, það sem...

Til Evu Bríönu, sem gerir líf mitt þess virði að lifa því. Ég hef aldrei verið í sjöunda himni, aldrei gengið á fjólubláum skýjum og aldrei dansað á rósum. Það má eiginlega segja að ég hafi aldrei verið neitt sérlega hamingjusamur. Auðvitað get ég orðið glaður, meiraðsegja alveg fáránlega glaður, svo glaður að ég hlæ upphátt af einskærri ást á augnablikinu… en það alltaf eitthvað á bakvið, einhver óþægindi aftast í hnakkanum sem toga mig niðurá jörðina og gera það að verkum að ég lifi...

ef mennirnir kynnu að fljúga og fiskarnir gætu gengið þá myndu stjörnurnar hrapa af himinum ef fuglarnir tækju að hneggja og öspunum yxi feldur þá myndi tunglið-tunglið kannski taka mig ef ég myndi vakna einn morguninn með sólskinið í andlitinu þá væri það víst að sólin hefði brotlent í breiðholtinu ef þig langar þá skal ég gefa þér hafið upphafið