“Að vera, eða ekki að vera” kjarnaspurning hjá Shakespeare ekki satt? Allt frá því ég man eftir mér hef ég undrast yfir því að vera til og að það sé það að vera til! Og þannig held ég að sé hjá flestum öðrum þó margir kjósi að halda viti og sönsum með því að velta þessu ekki fyrir sér. Því er? Hvernig getur á því staðist að yfirleitt sé nokkuð til og í þokkabót verundir sem gera sér grein fyrir því að þær eru? Ég er ekki að velta fyrir mér eðlis og efnafræðilegum upplýsingum, kosmogonískum...

Mér datt í hug að vekja máls á gömlu góðu samviskunni, brjóstvitinu sem ávallt vakir með okkur lætur helst á sér kræla þegar við erum í andstöðu við samhljóm hennar. Hvað er samviska? Er samviskan raunveruleg sam-viska? Erum við samtengd í gegnum einhverskonar skammtaeðlisfræðilega rás óháða tíma og rúmi? Eða erum við hreinlega útbúin meingölluðum kirtil sem gefur frá sér ónotaleg efni þegar við erum stressuð? Er samviskan, brjóstvitið hið raunverulega vit sem gætir hugvitsins, eða er...