Ég stóð á ströndinni og horfð'út á sjó og sjórinn, hann starði á móti, og hló; með handfylli'af sandi, í fjarlægu landi, ég stóð á ströndinni og hló, og hló. Með handfylli af sandi ég stóð og hló, sölt tárin blönduðust söltum sjó, sandurinn rann milli fingranna minna, sömu sandkornin mun ég aldrei finna. Á heimaslóðir ég kom fyrir rest, þar er sama sólin sem hnígur og sest, tár mín og sjórinn; saman þau hlæja og kanski, er vindinn fer loks að lægja munu tár mín og sjórinn, og vindurinn...