Smá pæling, hafiði einhverntíman verið svo niðursokkin í eitthvað að þið gleymið að anda? Ég er að vinna, og ég er að hugsa meget, því það drepur tímann. En í þeim asnalátum gleymi ég oft að anda, voða spes.

Rosalega getur lífið verið kaldhæðnislegt, ekki misskilja mig, ef einhver elskar kaldhæðni.. þá er það ég, en það er ekkert gaman þegar lífið verður kaldhæðnislegt við mann. Ég man þegar ég elskaði fótbolta, og ég man þegar ég skoraði fyrsta markið mitt. Ég var búin að vera í marki í mörg ár og svo þegar mér er hennt fram í einum leik, bara uppá grínið, og það fyrsta sem ég geri er að skora… Auðvitað fagna ég eins og hálfviti, það er gamanið við að skora… Ég er að fagna eins og ég veit ekki...

Nú kemur Absinthe með nöldur, og hefur það nöldur rétt á sér. Það hefur eilítið verið að angra mig síðustu daga, eilítið mikið meira að segja. En hvað um það, að henni móðir minni var ekki farið að litast á blikuna og fór með mig til læknisins. Þegar ég var komin til læknisins spurði hann auðvitað hvað það væri sem væri að angra mig og ég sagði honum það. Byrjaði maðurinn að ýta á staðinn, spyrja hvort hitt og þetta væri vont, og allt í lagi með það. Þangað hann spyr mig… ,,Hvenær hafðiru...