Það er engin þörf á því að metast um… það er alltaf sárt að láta brjóta á sér. Að láta svívirða sig…
Þegjandi hef ég tekið á móti ýmsu, taldi það betra að segja ekki orð…einmitt á þessum klaka. En núna er ég orðin móðir, ég er foreldri..þetta er ekki ég eða mínar tilfinningar, þetta er hún… og hvað gerum við??? Förum í sturtu? Þegjum, var þetta allt í lagi, er þetta allt í lagi??