Fólk er farið að taka þessu American- og Icelandic Idol sem dauðans alvöru, og heldur það að ef fólk vinni það sé það bara miði á “success”, ég get ekki sagt neitt nema DJÖFULLSINS KJAFTÆÐI! Þið sjáið til dæmis Ruben Studdard “bangsinn stóri” vann idolið, gaf út einn disk.. eftir það hefur hann bókstaflega ekkert sést, en aftur á móti þessi eyrnarstóri.. Clay Aiken held ég að hann heiti, hefur verið að ná mikið mikið lengra á “frægðarskalanum”. En nei það er ekki út af röddinni, heldur er það lúkkið sem er að koma honum áfram(smástelpur sem þekkja ekki úlfalda frá fíl), stelpur sem heyra ekkert í söngum, finnst hann jafnvel lélegur söngvari, en nei þær finna ráð við því.. Setja bara á mute og stara með ímyndunarflugið á fullri ferð.

En jæja nú er ég kominn út fyrir Idol umræðuna:

Það er bara pottþétt, fólk horfir á fyrstu þættina með þeirri von að sjá einhverja snargeggjaða einstaklinga með söngrödd á við kú, en síðan þegar góða söngfólkið er bara eftir minnkar skyndilega áhuginn og verður hálffúllt yfir því að það séu engir lélegir lengur eftir og bíður spennt eftir næstu þáttaröð, svo ég segi bara…róið ykkur niður

GRRR!!