Husqvarna kom æðinu af stað. Þeir bera að miklu leyti ábyrgð á því að mótókross- og endúróíþróttin varð almenningseign og í kringum 1965 áttu þeir bransann með húð og hári. En á áttunda áratugnum völtuðu japönsku risarnir Honda, Suzuki, Yamaha og Kawasaki yfir sænsku (og síðar ítölsku) Husqvarna-verksmiðjurnar og hefur Husqvarna aldrei borið sitt barr eftir það. Fjárhagsörðugleikar, slæm framleiðsla og gjaldþrot hafa riðið yfir “Húskann” síðustu ár. En það eru teikn á lofti um að þetta sé að breytast fyrir alvöru. Aukið fjármagn, góð hönnun, stórbætt gæðaeftirlit og nýir heimsmeistaratitlar gefa manni ástæðu til að ætla að Husqvarna sé loks að stimpla sig aftur inn sem alvöru þáttakandi í torfæruhjólabransanum. Ein afurð ítölsku verksmiðjanna er WR 250-endúróhjólið.


Husqvarna. Gamall konungur rís úr öskustónni

Tvöföld upprisa
Ekki er nóg með að menn þykist sjá teikn þess að Husqvarna-verksmiðjurnar séu að rísa upp frá dauðum. Gagnstætt æði almennri skoðun manna um annað eru til þær kenningar, studdar sölutölum, að tvígengishjól séu langt því frá dauð úr öllum æðum. Tilfellið er nefnilega að eins og kostir fjórgengishjóla eru margir hafa þau aldrei náð sömu snerpu og léttleika og tvígengishjólin og eru margir sem meta þá eiginleika meira en nokkuð annað. Husqvarna WR 250 er tvígengishjól í endúróflokki, útbúið góðum ljósabúnaði þannig að hjólið fær götuskráningu. Ekki það að það sé líklegt (né skynsamlegt og því síður skemmtilegt) að mann langi í innanbæjarumferð á slíku tæki, en þetta gerir manni kleift að ferja gripinn til og frá línuvegunum og fjallaslóðunum í gegnum byggð án vandræða. Eitt það fyrsta sem maður tekur eftir þegar maður sest á WR-ið er hversu hátt sætið er miðað við önnur hjól eða 965 mm borið saman við 925 mm á KTM 250. Mjög gott fyrir stóra (193 cm) og þunga (0,094 tonn) ökumenn en líklegt að smærri ökumenn þurfi að lækka stillingarnar á hjólinu. Stýrið var hins vegar of lágt og aftursveigt fyrir minn smekk, þannig gekk mér illa að halda olnbogunum uppi og líklegt að maður fengi sér fljótt hærra stýri sem félli betur að annars ágætu umhverfi fyrir ökumanninn.


“Húskinn” er afar mjór sem hjálpar til við að klemma hjólið með fótunum.

Risastórt vinnslusvið en einum gír of lítið
Tvígengisvélin hefur eitt magnaðasta vinnslusvið sem ég hef prófað á tvígengisvél. Alls staðar er heilmikil vinnsla og ekkert dautt svæði, allt frá kjallara lengst upp á húsþak. Það sem hins vegar vantar sárlega er 6. gírinn því mótorinn hefur alla burði til að toga mun lengra og þannig er hámarkshraði þessa hjóls aðeins um 105 km/klst. Það sem vegur aðeins á móti er að vinnslusviðið er breitt og þú getur haldið hjólinu lengur á snúningi án þess að skipta um gír. Sjálfsagt mætti gera einhverjar tilraunir með aðra stærð af tannhjólum en þar felast aðeins takmarkaðir möguleikar. Aflið er jafnt og línulegt en það er nóg af því og togið hressilegt þannig að líklegt er að vinnslan henti betur þeim sem eru lengra komnir í sportinu. Það er því svo að maður finnur það fljótt að Husqvarna hafði keppni í huga þegar það smíðaði þetta hjól, þannig eru aksturseiginleikarnir; léttir og snarpir. Sama keppnishugsun hefur verið uppi þegar öxlarnir í fram- og afturdekkinu voru smíðaðir en þeir eru, eins og maður sér svo gjarnan á keppnishjólum, svokallaðir “quick release” og gera manni kleift að rífa gjarðirnar undan á augabragði. Ef þú ert kominn vel yfir fermingaraldurinn er líklegt að þú kveikir strax á perunni þegar menn tala um evrópska aksturseiginleika. Þar er verið að skírskota til þeirra eiginleika eldri evrópskra hjóla að vera afar góð og stabíl í beinni aksturslínu á mikilli ferð. Þegar kom svo að því að beygja voru þau fjandanum erfiðari í umgengni. Þeir sem ætla að heimfæra þetta upp á evrópsk hjól í dag (s.s. GasGas og KTM) hafa greinilega ekki ekið einu slíku nýverið. Þau láta öll vel að stjórn, í allar áttir, og Husqvarna er þar engin undantekning. Fjöðrunin virðist vera fremur stíf og enn og aftur rennir það stoðum undir þá kenningu að gallharður keppnismaður hafi hannað græjuna. Fjöðrunin vinnur þokkalega úr minni höggum, framendinn á það til að vera lítið eitt fljótandi, en það eru stóru höggin sem fá fjöðrunina til að láta ljós sitt skína. Stórar holur, skurðir og lending eftir stökk – fjöðrunin hlær að þessu öllu. Fjöðrunin hentaði mér mjög vel en líklegt að léttari menn (nálægt 75 kílóum) þurfi að vinna eitthvað með hana, jafvel fá sér mýkri gorma ef þeir ætla að fá sem mest út úr fjöðruninni. Hvað stöðugleika á ferð varðar virðist hjólið skipa sér einhvers staðar milli keppninautanna í þessum flokki (KTM 250 og GasGas 250) en ég hef ekki nóga reynslu af þeim hjólum til að segja nákvæmlega, aðeins að hjólið virðist ekki gera neitt óvænt á ferð. Husqvarna WR er svolítið líkt Yamaha WR að því leyti að það ber þyngdina dálítið ofarlega og því gætu menn orðið meira varir við kílóin í beygjum en ef þyngdarpunkturinn væri neðar, þó ekki nóg til að halda aftur af manni þegar maður hendir hjólinu til. Sætið er frekar hart og hjólið hlýtur að vera eitt grennsta hjól í sínum flokki. Enn og aftur hentar þetta best snöggum og vönum ökumönnum en síður þeim sem vilja sitja mikið og dóla sér í rólegheitunum.
Bremsurnar eru frá Brembo og virka mjög vel, hafa gott viðbragð og skila góðri tilfinningu. Bremsudiskurinn að aftan er heill, þ.e.a.s. ekki með holum eða raufum og er mjög óvenjulegt að sjá það í dag. Tilgangur slíks fyrirkomulags er að auka endingu og virkni bremsuborðanna í drullu- og bleytuskilyrðum sem eru íslenskum ökumönnum ekki alveg ókunnug. Hjólið kemur ekki með glussakúplingu heldur gamaldags vír og þótt hún sé þar af leiðandi ekki sú léttasta í bransanum er hún einföld og skilar sínu með sóma og þannig er óhætt að gefa öllum stjórntækjum hjólsins toppeinkunn.


Husqvarna WR 250 er dæmigert keppnishjól, kraftmikið og stíft.

Þótt evrópsk hjól hafi ekki sama lýtalausa frágang og þau japönsku er Husqvarna í heildina vel smíðað hjól. Sætið er haganlega fest með einni skrúfu sem losa má með hendinni og kippa sætinu þannig af á augabragði og það virðist í heildina þægilegt að vinna í hjólinu. Ljósin, hraðamælir og flautan góða virkuðu alveg eins og lög gera ráð fyrir en ég var ekki lengi að rífa speglana af.

Í heildina er WR 250 heilsteyptur pakki fyrir endúrómenn en eins og önnur mótorhjól hefur Husqvarna sína kosti og galla. Stærstu kostirnir eru ótrúlega gott og vítt vinnslusvið vélarinnar sem nýtist vel við þröngar og tæknilega erfiðar aðstæður og sérstaklega hjá þeim sem kunna með mótorhjól að fara. Stærsti gallinn er að 6. gírinn vantar sárlega fyrir langa og beina vegaslóða. En er möguleiki fyrir mótorhjólaframleiðanda eins og Husqvarna að rísa upp úr öskustónni og klifra aftur upp á toppinn í þessu harða sporti? Auðvitað er það hægt. Eru menn nokkuð búnir að gleyma sögu KTM?

ÞK. 2005.www.motocross.is
http://www.motocross.is/2005/10/husqvarna-wr250-gamall-konungur-ris-upp-fra-daudhum/#more-729