Dæmigerður dagur í lífi mínu er að ég rís úr rekkju minni í Jarðheimi höfuðborg Miðgarðs, nema ég hafi orðið mér úti um gistingu í úrvals þorpum í mínum kæra heimi, eins og tildæmis Atlavirki smáborg í Gotar. Þar kem ég oft við til að kaupa vistir. En nog um það. Á meðan ég nudda stýrurnar úr augunum, labba ég niður stigana og heilsa upp á góðkunningja minn Jarl Yuliwyf, sem vinnur við það að geyma nytsamlega hluti fyrir verndara Miðgarðs(skrítið að jarl skuli hafa aukavinnu, ohh well).

Hann læt ég hafa Góða hluti sem ég hef fundið á ferðalögum mínum um ríkið, og það sem aðrir góðborgarar hafa fengið mér fyrir góðmennsku mína og hugdifsku. Þegar ég og Jarlinn höfum rætt stöðu mála og blótað Hiberniu- og Albionmönnum í sand og ösku skunda ég af stað niður tröppur að verslunar og iðnaðarmönnum sem virðast alltaf vera til taks til að græða smá aura. Við eldstóðina og steðjað staldra ég við tek ég mig til og bý til fáeinar axir til að æfa mig. Ég hef enn ekki tekist að gera exi sem er mér samboðin, þó að yngri menn okkar heims hafi góð not fyrir vopn sem ég bý til.

Það er leiðigjarnt að standa við eldin og hamra járn, þegar maður er ný vaknaður og fullur af orku. Þegar þannig liggur á mér liggur leiðin mín útfyrir borgarhliðin og í lítið þorp þar sem ég ólst upp í.

Vasudheim en þar fékk ég mína fyrstu exi gefins og vissi þá strax að ég vildi verða Stríðsmaður(warrior). Héðan, af norrænum víkingum er ég kominn, mikill í vexti með mikið ljóst hár með alvörugefið en vingjarnlegt andlit. Halfdan Balrog heiti ég og er núna 36 vetra gamall. Hér tekur á móti mér fóstra mín, Sæunn sem stýrði mér á rétta braut frá félagsskap Utangarðsmannanna sem kalla sig Blóðfélagar.

Ég heilsa Sæunni og segi henni hvað hefur drifið á daga mína síðan síðast. Síðan til að finna mér eitthvað að gera fram að hádegi tala ég við barþjón staðarins og spyr hann fregna. Hvurt ég geti ljáð aðstoð mína til einhverrra frækinna verka.

Um leið hef ég samband við Gildismenn mína (Blood Oath) og býð þeim góðan dag, og fæ bræðralegar móttökur. Við tölum eilítið um afrek gærdagsins. Eftir mikla öldrykkju, og skrílslæti hef ég för mína að til Svasud virkis, til að komast í álfheim.

þegar þangað var komið hitti ég fyrir merkilegt og reynt tröll, sem hafði skálda blóð í æðum sínum, og félaga hans heldur óreyndari maður en ég, sem var stríðsmaður og gat ákallað krafta þórs í orystum. Saman heldum við áfram ótrauðir út í veiðilönd Hiberniu. Þar hafði upp á okkur Gildverji minn að nafni Clap sem hafði þá náðargáfu að geta falið sig í skugga og birtu eins og hann væri ekki þar, reiddi hann boga og spjót sér til varnar. Hann slæst í för með mér og ferðafélögum mínum og var ferðinni heitið í gil sem callast Cruachan.

Þar stóðum við vörð um meydóm Miðgarðs. Það er að segja að nýðast á óreyndum álfum:D og gekk það þó nokkuð þangað til að allt var orðið of hljótt, dýrin sem vafra þarna um voru að hörfa inn í skóglendið og skuggi færðis yfir vit skáld okkar. Við ákváum að best væri að færa okkur um set til að finna fleiri álfa til að kenna lexíu.

því næst, sem við vorum að leggja af stað kom útúr skuggunum illur stríðsmaður hiberníu okkur lítið eitt reyndari og aftir hnífsstungur hanns voru það Hamrar og exi miðgarðs sem bar sigur úr bítum, var hann lítil fyrirstaða fyrir eitt tröll, tvo norræna menn og einn strump.

Í þeirri andrá sem skugginn geispaði golunni Kom þar að stór og mikill firbolg sem mér leist ekkert á, fannst mér að við ættum við ofuefli að stríða. Hann lét til skara skríða og öskraði heróp að okkur og varð okkur svo brugðið að við gátum okkur ekkert hrært. Þar til að hann reiddi til höggs að Skaldi okkar og tók skáldið þegar í stað við sér og varðist hetjulega, meðan við hinir stóðum þarna í losti.

Þegar rann af okkur áhrifin gengum við vasklega til leiks létum okkar öflugustu högg lenda á firbolginum. Eins og þruma úr heiðskýru lofti kom þar til okkar út úr trjágróðrinum, galdrakall og myndaðist við að leggja á okkur galdur. Minn reyndi Gildismaður skítur í hann ör með boga sínum og truflar hann og flúði bleiðan. Ekki sáum við meira af honum.

En en skald okkar lá í valnum fyrir illmenninu fierbolginum. Horfði ég þá framm á það að eg gæti ekki yfirbugað hann, og tók ég þá til þess að ráðast á lítinn græningja sem skaut upp kollinum réttu þessu og tók til fótanna í átt að honum og reiddi til höggs. Þessi óreyndi álfur flúði hið snarasta en ekki neitt sérstakt heldur bara í hringi!?!?! og fylgdi ég fast á eftir honum með exina á lofti. Mér til mikillar óánægju hafði firbolginn ekkert annað að gera en að elta mig… einnig í hringi… þarna hlupum við í hring eftir hring þar til að ég náði í skottið á græningjanum og hjó til hanns með risastóru tveggja-handa rauðu kjötexinni minni, og álfurinn lést.

Miðgarðs stoltið mitt kom mér frá þeirri skynsemi að koma mér á flótta, heldur réðst ég til atlögu við illmennið og lést hetjulega á blóðvelli Hiberniu…

Guðirnir eru mér hliðhollir og koma mér aftur til lífs í Bæ í mínum heimi sem hefur hentugar hestaleiðir útfrá sér. Ekki hafði ég löngun til að snúa til Hiberniu til að hefna sjálfs míns…
hey ég náði þó græningjanum(gimme a break). Stærri hefnd yrði bara að bíða seinni tíma.

En til dægrarstyttingar ákvað ég að fara að slást við óvætti og svartálfa í dýflissu spindlanna. Ofan í dýflissu sem þessarri verður að hafa aðgát og slá frá sér með harðri hendi, þvi kæruleysi þar getur verið dýrkeypt. Eftir daginn Í dýflissunni með félögum voru veggirnir blóðidrifnir og hræ þeirra sem guðirnir líta ekki við lágu á hella golfinu…

Útbúnaðinn þurfti að gera við eftir öll átökin sem undan höfðu farið. Til þess leit ég við í myndarlegum bæ sem ég hef eytt talsverðum tíma í, og hafa tekist ástir með mér og einni valkyrju staðarins Sugnhild sem missti mann sinn í hendur blóðfélaganna. Sem ég hef hefnt fyrir, megi Gestur í Valhöll dvelja.

Ég fel bæjarsmiðnum Kol það að lagfæra mín vopn og brynju (hann gefur mér alltaf góðan díl) á meðan ég sel ránsfenginn min og höfuðleður úr dýflissunni.

Meðan ég stend á tali við heitkonu mína fæ ég boð um það að stríðsföng mín séu reiðubúin. Tek ég mér hest til Svasud Virkis og ætla ég að láta flytja mig yfir í Hiberníu með mörgum öðrum stríðsmönnum og einnig voru nokkrir Gildismenn með í för og myndum við eina fylkingu.

Í Hiberníu Erum við fram á nótt og herjum við á Albion- og Hiberníumenn sem berjast hraustlega við okkur þannig að ekki mátti sjá á hvor laut oftar í lægra haldi. Eftir þetta kvöld var maður úrvinda og voru leiðir margra farnar að liggja heim. Og var ég alveg á því líka, ef eitthvað hefði ekki veriða að angra mig. Mig vantaði uppreisn æru eftir ósigur morgunsins…

Ég bjóst ekki við miklu þegar ég rölti einn og yfirgefin í álfheimi. Ég fetaði léttilega milli trjáa þar til ég sá álengdar einn skuggamann sem var álíka sjóaður og ég. Ég sá bara rautt fyriri heift, spretti úr spori úr filgsni mínu út á opið svæði þar sem skuggamaðurinn var á hlaupum, og hitti hann fyrir tvo menn sem voru ekki sérlega hermannlega klæddir og gengu þeir við staf þó mismunandi útlits. Voru þeir einnig álíka sjóaðir og ég.

Ekkert hélt aftur af mér Miðgarðs-heiftin dreif mig áfram þar sem ég stökk mill þeirra þriggja og vóg Hávaxna seiðkarlinn með fáum höggum þar sem ég nýtti stríðslistina sem Sæunn gamla hafði kennt mér í bernsku. Voru þeir þá tveir eftir og var ég ennþá allhraustur, lagði til galdrakallsins stutta og kláraði hann með jafn fáum höggum. Var nú farið að sjá á bjartasta stríðsmanni miðgarðs þegar ég snéri mér að Bardagamanninum. Honum náði ég niður að því marki sem við vorum báðir, vel særðir. Þegar úr fjarska eins og skræfurnar oft gera (hehe bara smá skot :) sendir á mér orkuhnött og gerir utafvið mig. Akkurat þegar hafði náð yfirhöndinni…

Sá ég útundan mér Mikinn galdrakall sem var miklu fremri en ég. Hann sigraði í þetta sinnið. Svo fór sá dagur.

Ekkert slæmt, miðað við frumraunir á vígvöllum camelot

Ég vil endilega að fá svona sögur, eitthvað bara sem ykkur finnst skondið og skemmtilegt.

Halfdan Balrog - 36warrior
<blood oath>
Midgard, Gawine.