Hlusta ekki á Death-Metal heldur Thrash. Kemur fyrir að þau biðja mig í guðanna bænum um að lækka í þessu “gargi”! Mömmu er nú samt meira sama, hún lætur sig hafa það ef ég er að hlusta á þetta í bílnum. Pabbi og restin af fjölskyldunni eru hinsvegar annað mál. Þau halda að thrash-metall sé “dauða-rokk”. Alveg óþolandi hvað fjölskylda mans getur verið dómhörð, þau halda að ég sé einhver satanisti út af tónlistinni sem ég hlusta á, en það er samt ekkert í fari eða útliti mínu sem bendir til þess.
Hins vegar er bróðir minn ekki að fíla það að ég skuli hlusta á þyngri tónlist en hann (ekki furða, krakkaskrattinn er að dansa við 50cent).
Could I Wham! my Oingo Boingo into your Velvet Underground?