Ég vil byrja þessa grein á að segja að Devourment er besta hljómsveit allra tíma. Aldrei hafa tónlistarmenn skapað jafn fagra og jafnframt framúrskarandi tónlist sem bæði gat skemmt og frætt áheyranda.

Eftir sundrun Necrocide höfðu Brad Fincher og Braxton Henry samband við Wayne Knupp með það í huga að stofna death metal hljómsveit með engin takmörk varðandi einskærs grófleika og viðbjóðs. Þríleikurinn gaf svo út tveggja laga promo. Braxton yfirgaf hópinn stuttu seinna og er talið að það hafi verið vegna þess að hann ætlaði að einbeita sér að öðrum verkefnum. Vinsæll orðrómur hjá mörgum er þó sá að Braxton hafi lent í snjóbrettaslysi sem varð til þess að hann gat ekki lengur gengið í nokkra mánuði.

Í stað hans kom hinn alræmdi Brian Wynn sem þremur árum áður hafði verið ákærður fyrir að reyna að misnota 16 ára gamla stelpu. Það kom þó ekki að sök, þar sem slík misferli voru litin svölum augun hjá hljómsveitarmeðlimum. Síðan komu fleiri gaurar og joinuðu og svo hætti einn og þeir gáfu hljómsveit og svo slapp einn úr fangelsi en hann var skotinn. 2002 gaf hljómsveitin út single sem hét Kill That Fucking Bitch, sem ég gerði, og svo dó Wayne Knupp af áfengis misnotkun.

Fyrsta hljómplata sveitarinnar í fullri lengd var “Molesting the Decapitated” og lýg ég því ekki að tár streymdu niður kinnar mínar við fyrstu áheyrn. Allt small saman fullkomnlega. Tónsmíðin var óneytanlega listræn og ljúf í eyrum og söngur Mike Majewski ekki bara skýr og áberandi, heldur líka veitti hann mér, og mörgum öðrum, innblástur til að taka stökkið yfir í söng. Svo má gleyma trommuleikaranum Eric Park, sem ég hitti á bar sumarið 2003 á ferðum mínum um Bandaríkjunum. Ég þekkti manninn að sjálfsögðu um leið enda ekki margir sem bera með sér hið svokallaða “boishly handsome look” eins og hann er þekktur fyrir. Ég gekk upp að honum og bað um eiginhandaráritun sem hann veitti mér. Hann sýnir að sjálfsöðgu gríðarlega hæfileika og mikla við stjórnun sinni á taktinum í tónlistinni á “Molesting the Decapitated”.

Seinni platan þeirra, Butcher the Weak, kom út árið 2005 en var svo tekin upp aftur í Maí mánuði 2006. Á þeim diski voru smellir eins og “Masturbating at the Slab”, “Anal Electrocution”, “Fuck her head off” og “Babykiller”. Sú plata sló fyrri plötu sveitarinnar alls ekki við og komst upp hvergi upp á sama gæða stall og það meistaraverk. Það sagt, þá var lagið “Babykiller” eitt það besta sem ég hef heyrt á öllum mínum 28 árum sem tónlistarunnandi.

Ég vona að þessi grein hafi veitt ykkur smá innsýn inn í þessa stórkostlegu hljómsveit sem breytti lífi mínum gríðarlega mikið.

Tell every motherfucker on the street they're not safe 'till I find the motherfucker who killed my son.