thorok fyrir 23 árum, 6 mánuðum Fjöldi lestra: 138

Zero Hour - tækniviðundur framtíðarinnar??!

Ert þú einn af þeim sem fílar það þegar þungarokkshljómsveitir sem þú hlustar á blanda áhrifum frá öðrum tónlistarstefnum, eins og t.d. djassi og klassík, inn í keyrsluþungt rokkið sitt?

Fílarðu það þegar metalsveitir hafa á að skipa framúrskarandi tónlistarmönnum, sem finnst ekki leiðinlegt að búa til flókna og velspilaða tónlist, án þess auðvitað að tapa sér í hyldýpi tæknispilunar?

Fílarðu það þegar þú ert að hlusta á einhverja hljómsveit og spyrð þig “Hvernig í andskotanum fara þeir að því að gera þeir þetta??” og setur upp stóran undrunar- og spurningarsvip - jafnvel þótt þú sért sjálfur annálaður tónlistarmaður.

Fílarðu hljómsveitir eins og Meshuggah og/eða Dream Theater og/eða Fates Warning svo einhver dæmi séu tekin?

Ef svarið við eitthvað af þessum spurningum er jákvætt, þá er það engin spurning að þið verðið að kynna ykkur hljómsveitina Zero Hour frá USA.

Hljómsveitin er búin að vera starfandi í nokkur ár, gaf út demó 1999 sem fékk mjög góðar viðtökur hjá gagnrýnendum og er svo nýbúin að gefa út plötuna The Towers of Averice. Ég er búinn að lesa allnokkrar umsagnir um sveitina og menn virðast varla halda vatni yfir hæfileikum þessara drengja.

Hér er eitt tóndæmi af þessari plötu: http://www.lasercd.com/Merchant/lasercd/soundfiles/stratagem.mp3 Auk þess má finna allnokkur tóndæmi af demóinu á heimasíðu sveitarinnar: http://www.zerohourweb.com

Hér eftir fylgir ein umsögn af metalvefnum Digital Metal (http://www.digitalmetal.com), sem er nokkuð áhugaverð:

Attention fans of progressive metal: every CD on your “must get” list just got bumped down one notch. Whatever was next on that list just got replaced by The Towers of Avarice by Zero Hour. This is quite possibly the best American prog metal record I have heard since Dream Theater’s Awake. Dark, brooding melody, aggressive staccato riffing, excellent vocal delivery and an urgent intensity all come together in a record of massive proportions. Now, let me clarify Zero Hour’s definition of “prog metal”. There is absolutely no, I mean no, European power metal influence on this record. Not that there’s anything wrong with that (as aptly proven by the mighty Symphony X), but the world just didn’t need that again. Nor are we presented with yet another attempt at blatantly copying Dream Theater’s style. If there is any one band one can point to as Zero Hour’s closest relative, it would probably be Fates Warning. But even that comparison wouldn’t be totally accurate. I’m reminded of Spiral Architect and the legendary Watchtower with all the syncopation, odd-time and signature changes that run through every moment of this disc. Drummer Mike Guy is simply inhuman, at times. His double kick-drum skills are relentless, and his feel for odd time is impeccable. Troy Tipton’s bass is cemented to Guy’s drumming with a round, tight tone and heavy bottom end. Guitarist Jasun Tipton really stands out as a major talent here. Combining the minimalist, melodic riff style of 90’s-era Jim Matheos with dynamic lead technique he helps create a deep, emotional landscape of sound. Where many bands seem to fall short at times, Zero Hour excels with an exceptional vocalist. Erik Rosvold has a thick, melodic, powerful voice that delivers the lyrics with authority and conviction. His melodies are passionate, his harmonies are intense, and his tone is rich and soulful. Rosvold also serves as the bands keyboard player on this release adding dense, atmospheric synth tones. For me to try and describe the songs individually would, I feel, do The Towers of Avarice a great injustice. This album has more gripping melody, intricate dynamics, stunning musicianship and unbridled intensity than I have heard from an American band in several years! Highlights include the musically staggering “Stratagem” whose 2-plus minute intro alone is worth the price of admission! Also, the somber yet riveting “Reflections” with it’s arid clean tones and captivating vocal melody. The 15-plus minute “Demise and Vestige” must be heard! The emotional journey that the band takes the listener on with this song is an epic one full of stratospheric peaks and desolate valleys. To sum up, you need to go buy this record now! Zero Hour are quickly closing in on the reigning “Holy Trinity” of American prog metal (Dream Theater, Fates Warning and Symphony X) and are already establishing themselves as legends in the genre.
[Shawn Pelata]

Þorsteinn

Resting Mind concerts

Cedric fyrir 23 árum, 6 mánuðum

Ég hlóð niður (gott orðatiltæki) þessu lagi sem þú nefnir.. Varð nú ekkert svo hrifinn verð ég að segja. Finnst það hoppa úr einu í annað á mínútu fresti, og það sem er í gangi inn í miðju lagi er í engu sambandi við byrjunina og endinn.

Ég er mun hrifnari af Ashes með Pain of salvation sem þú ert alltaf að plögga hérna.. það lag rokkar.

——————————

Fyrra álit

Cedric fyrir 23 árum, 6 mánuðum

Bæ ðe vei átti ekki að gera aðra tilraun til að hafa tónleika með þeim upp á klaka??

——————————

Fyrra álit

thorok fyrir 23 árum, 6 mánuðum

“Finnst það hoppa úr einu í annað á mínútu fresti, og það sem er í gangi inn í miðju lagi er í engu sambandi við byrjunina og endinn”

hehe - Það er einmitt þetta sem “Progressive/Technical Metal is all about!”

Þú tekur væntanlega eftir því að lagið er 8 mínútur að lengd - ekki alveg týpísk lengd á lögum… Lagið er kaflaskipt, það er engin spurning, ekki kannski svo ólíkt klassískum tónverkum sem oft eru í mörgum þáttum.

Málið með Progressive Metal er einmitt það að lögin fylgja sjaldnast “Verse-bridge-chorus-verse-bridge-chorus-solo-chorus…” formúlunni sem er algengust í allri tónlist. Heldur má miklu frekar skilgreina lögin sem einmitt mini-tónverk. Þess vegna krefjast þessi lög oftast miklu meiri hlustun en “venjulega” og reglan er jafnan sú að lagið sækir á eftir hverja hlustunina - og reynslan sýnir einmitt einnig að slíkt margborgar sig. Ég hlusta á alls konar metal, en allir uppáhaldshljómsveitirnar mínar spila einhvers konar Progressive Metal.

T.d. Dream Theater, sem er tvímælalaust vinsælasta/þekktasta Progressive Metal hljómsveitin á lag sem heitir “Metropolis part 1 - The Miracle and the Sleeper”. Þetta lag er líklega eitt virtasta lagið með sveitinni. Það er 9 og hálf mínúta að lengd og inniheldur 4 mínúta langan kafla í miðjunni, sem er svo steyptur að það hálfa væri nóg. Ég sver það að eftir svona 10 hlustanir fannst mér það ennþá algjör steypa (ímyndaðu þér mjög steypt djass), þó maður heyrði vissulega hversu vel gert það var. Svo allt í einu (eftir aðrar 10 hlustanir) heyrðist “click” og maður fór að skilja þennan kafla - og ÞVÍLÍKUR kafli! Eftir aðrar 10 hlustanir var maður meira að segja farinn að geta raulað með í þessum kafla og slá á lærin á sér eftir taktinum. Þetta var árið 1992. Ennþá í dag er maður að heyra eitthvað nýtt hjá þessar hljómsveit og disknum sem þetta er á (sem heitir Images and Words og trónir á toppnum sem uppáhaldsdiskur minn).

Ég hvet þig til þess að hlusta á Zero Hour lagið að minnsta kosti 3-4 sinnum í viðbót (og helst oftar). Segðu mér þá hvernig þér finnst það og hvort að það hafi sótt eitthvað á.

Það getur einnig hjálpað mikið að hafa textann við lagið fyrir framan þig þegar þú hlustar á þetta, enda er það undantekningarlítið að textar hjá þessum hljómsveitum séu eitthvað minna en stórkostlegir. Textinn: http://www.zerohourweb.com/lyrics/stratagem.htm

Þorsteinn

Resting Mind concerts

Fyrra álit

Cedric fyrir 23 árum, 6 mánuðum

——————————

Fyrra álit

Cedric fyrir 23 árum, 6 mánuðum

——————————

Fyrra álit

Cedric fyrir 23 árum, 6 mánuðum

NEI! Djöfull sýgur þetta… búinn að skrifa þetta líka fína svar og síðan kemur bara ekki baun! Grr… oh well, aftur að gamla teikniborðinu eins og einhver sagði.

“hehe - Það er einmitt þetta sem ”Progressive/Technical Metal is all about!“ ”

Jamm ég hefði nú getað sagt mér það sjálfur ;-).

Ég er búinn að hlusta 3svar á lagið og það er svona aðeins farið að venjast.. mér finnst það samt of kaflaskipt. Það er að vísu í lagi í sjálfu sér, ef það er einhver rauður þráður í gegnum allt lagið, ég hef bara ekki fundið hann ennþá í þessu lagi. Þegar ég var að hlusta á það fyrst þá þurfti ég oft að tékka á winampinum þegar ég var kominn aðeins inn í lagið til að athuga hvort þetta væri virkilega sama lagið og ég var að hlusta á fyrir 1 mínútu síðan ;=).

Svo ég svari nú annarri spurningu þinni (á vitlausum stað náttúrulega ;-) ) þá er ég búinn að tékka aðeins á Pain of salvation og ég verð nú bara að segja að mér líst mun betur á þá. Ég er búinn að dánlóda þremur fyrstu lögunum af síðustu plötunni þeirra (+ hinum lögunum á ísl. heimasíðunni) og ég er bara nokkuð hrifinn af þeim. Þó að þeir séu líka með svona epísk lög þá er samt eins og það sé alltaf eitthvað sem heldur lögunum saman. Ashes er t.d. alveg þrælmagnað lag, með því betra sem ég hef heyrt upp á síðkastið. Ég er samt ekki frá því að það fylgji svolítið þessari vers-viðlag-vers formúlu sem þú lýstir. Allavega ég á ábyggilega eftir að tjékka eitthvað frekar á þeim. Varstu ekki einhvurntíman að segja það væri von á þeim aftur upp á klakann?

Og ég verð nú að segja að þú ert hetja að nenna að hlusta á 9 1/2 mínútna lag 20 sinnum án þess að botna upp né niður í því. Ég hef mun meira heyrt um Dream Theater en í þeim.. reyndar hef ekki heyrt neitt í þeim þegar ég fer að pæla í því ;=). En tónlist sem maður þarf að hlusta oft á til að fíla endar oft með því að vera sú sem gefur mest af sér.

——————————

Fyrra álit

thorok fyrir 23 árum, 6 mánuðum

Jújú, það er von á Pain of Salvation aftur hingað til lands í ágúst, 8. eða 9. ágúst… Reyndar er þetta ekki alveg pottþétt ennþá því miður, því að ég er að bíða eftir endanlegri staðfestingu hjá bandinu…

Þorsteinn

Resting Mind concerts

Fyrra álit

thorok fyrir 23 árum, 6 mánuðum

Í sambandi við Zero Hour og það að hlusta oft á tónlist til að venjast henni, þá er hérna smá comment frá kunningja mínum sem hann póstaði á Perpetual Motion töfluna fyrir nokkrum dögum:

———

Zero Hour - The towers of avarice:

Damn this disc is just indredible. I was thinking yesterday at the first time I'd heard it thinking that I'd never like this since it was too heavy and cold.

My opinion has changed so much that it deserves to be called a masterpiece. If I haven't played this 50 times, I haven't played it at all. Not one boring moment on this, Erik Rosvold one of the best singers in the field and the Tipton bros are amazing. Drumming is powerful and so tight.

I won't repost all of my previous review on the disc but I can add that it truly stand the test of time and it's still getting better to my ears.

#1 for this year and I don't see what could take it's place.

I think you all get the picture now :).

Steve

——-

Þannig að það geta opnast fyrir manni heilar flóðgáttir með að gefa tónlist smá tækifæri til að “sanna” sig… Maður er kannski búinn að hlusta á eitthvað lag nokkrum sinnum þegar maður allt í einu tekur eftir einhverju við það og lagið skiftir alveg um gír.

Í sambandi við Ashes, þá er það eitt einfaldasta lagið sem PoS hafa gert, “a 3-chord song” eins og þeir orðuðu það. Stundum er bara alveg ágætt að hafa smá léttmeti innan um hin lengri djúpari lögin… Ashes viðlagið endurtekur sig einnig tveimur lögum seinna á disknum, en diskurinn hefur nokkur stef sem endurtaka sig hér og þar á disknum.

Þorsteinn

Þorsteinn

Resting Mind concerts

Fyrra álit

Metall

Metall

Ofurhugar

Stjórnendur

Hverjir eru inni

Greinar

Zero Hour - tækniviðundur framtíðarinnar??!

Dýr

Dægurmál

Fræði

Leikir

Lífið

Lífsstíll

Margmiðlun

Menning

Skjár

Sport

Tónlist

Tækni

Vélar

Hugi