Ég beiti alltaf sama högginu og ég hef aldrei heyrt neinn kvarta undan brotnum beinum.

Hvað heldurðu að það standi í lögum að “verjandi má brjóta bein í handlegg eða hönd árásarmannsins. Hann má þó ekki höfuðkúpubrjóta hann…”???? Be real!

Þú ert semsagt að meina hversu miklu afli þú mátt beita gegn árásarmanni?

Ég er ekki nú ekki alveg viss á þessu en ég held að samkvæmt íslenskum lögum megir þú nú ekki alveg slátra manneskjunni sem ræðst á þig,
en þú mátt nota það afl sem þarf til að forða sjálfum þér frá líkamlegum meiðslum, ef einhver ræðst á þig og þú kýlir hann eða hendir honum í jörðina og kemur þér síðan í burtu þá er það dæmi um sjálfsvörn,
en ef þú slærð hann niður í götuna og byrjar að hoppa á hausnum á honum þá ertu nú farinn yfir í það að vera árásarmaðurinn sjálfur alveg eins ef þú ferð síðan að taka eitthvað armbar og handleggsbrjóta hann.

Annars hefur mér nú alltaf fundist spretthlaup vera besta sjálfsvörnin.
Ef einhver er að reyna að fá þig út í slagsmál í miðbænum um helgar þá er hann líklegast með nokkra vini sína handan við hornið tilbúnir að hlaupa inní.

Mig minnir að ég hafi lesið einhverntíman að það þætti sanngjarnt að beita ekki meiru en því sem er vegið að manni með.
Sæmilega útskýrt hjá Vigfúsi :-)

Lýsir sér t.d. í því að það er varla um sjálfsvörn að ræða ef maður dregur upp hníf á móti einhverjum sem ætlar að kýla þig.
Spurning samt með byssu ef einhver dregur upp hníf
(kjarnorkuvopn ef einhver dregur upp byssu?? :P)

Annars skaltu bara fara á althingi.is og fletta þessu upp.

II. kafli. Almenn refsiskilyrði.
12. gr. Það verk er refsilaust, sem menn vinna af neyðarvörn, að því leyti sem það hefur verið nauðsynlegt til þess að verjast eða afstýra ólögmætri árás, sem byrjuð er eða vofir yfir, enda hafi ekki verið beitt vörnum, sem séu augsýnilega hættulegri en árásin og tjón það, sem af henni mátti vænta, gaf ástæðu til.
Hafi maður farið út fyrir takmörk leyfilegrar neyðarvarnar, og ástæðan til þess er sú, að hann hefur orðið svo skelfdur eða forviða, að hann gat ekki fullkomlega gætt sín, skal honum ekki refsað.

Vil ekki pasta urlinu, vegna þess að það myndi skemma korkinn, en þið getið farið á http://althingi.is/ og slegið “árás” inn í “orðaleit í lagasafni” og þá kemur þetta.

Þetta umræðuefni hefur komið upp áður, og ég ætla bara að umorða stuttlega það sem ég sagði í þeim þræði -

Íslensk löggjöf er afar óljóst orðuð hvað varðar leyfilegt ofbeldi í sjálfsvörn. Það er ekki hægt að lesa neitt alveg 100% út úr lögunum sjálfum. Hvernig þú værir dæmdur ef kærður færi örugglega mikið eftir lagalegu fordæmi(þ.e hvernig svipuð mál hafa verið dæmd áður), og svo bara hvernig dómararnir eru stemmdir persónulega gagnvart viðfangsefninu, auk þess náttúrulega hversu góðan lögfræðing þú hefur ;)

Þetta eru lögin sem gilda um þetta.

12. grein almennra hegningarlaga nr. 19/1940:
Það verk er refsilaust, sem menn vinna af neyðarvörn, að því leyti sem það hefur verið nauðsynlegt til þess að verjast eða afstýra ólögmætri árás, sem byrjuð er eða vofir yfir, enda hafi ekki verið beitt vörnum, sem séu augsýnilega hættulegri en árásin og tjón það, sem af henni mátti vænta, gaf ástæðu til.

Hafi maður farið út fyrir takmörk leyfilegrar neyðarvarnar, og ástæðan til þess er sú, að hann hefur orðið svo skelfdur eða forviða, að hann gat ekki fullkomlega gætt sín, skal honum ekki refsað.

Þess má geta að lögin sem er vitnað í hér að ofan eru lög um refsingu. Þetta þýðir að ef þú slasar einhvern í sjálfsvörn færðu dóm fyrir líkamsárás samkvæmt lögum um þær. Hinsvegar yrði þér ekki refsað fyrir líkamsárásina.

Þú gætir samt sem áður verið dæmdur til að greiða miskabætur til þess sem þú slasaðir. Hugsanlega myndi viðkomandi samt vera talin sjálfur ábyrgur fyrir meiðslunum ef hann réðist á þig.

PS. Ég er ekki löglærður eða neitt þannig.

Nu Quota eg Bas Rutten ur myndinni hans “Bas Rutten - Lethal Street Fighting”
“Never underestimate a kick to the groin”
“if you want to win a fight, kick to the groin”!

er meira simple en það hljomar ;)

smá grein um þetta sem var gerð hér á huga

http://www.hugi.is/martial_arts/articles.php?page=view&contentId=4029903

Það er ekkert sem þú getur gert sem gerir þig stykk frí. Að brjóta bein, sé ekki talað um viljandi gerir þig ekki bara sakhæfann heldur mjög, mjög líklegan til að tapa málinu!

Hef sjálfur lent í því að það réðust nokkrir gaurar á mig fyrir einhverjum árum og nefbrotnaði ég meðal annars útúr þeim kítingum. Lögreglan ráðlagði mér hinsvegar að leggja kærumálið niður því að þeir hlutu líka talsverða áverka á sig, þar á meðal beinbrot og einhver missti víst tönn/ennur. Ég myndi þessvegna fara miklu verr útúr skaðabótamáli ef þeir kærðu á móti. Virtist ekki skipta miklu máli hver hefði byrjað eða neitt þannig

Bætt við 1. desember 2007 - 17:50
Var að sjá það sem SindriT var að skrifa hérna fyrir ofan og þetta var alveg eins hjá mér. Ég átti ekki hættu á að fá dóm (skilorðsbundinn eða ekki) fyrir áverkana sem ég olli í sjálfsvörn en ég gæti þurft að borga skaðabætur þeim sem fyrir urðu. Talaði við lögfræðing um þetta. Þetta var allavega nóg fyrir mig til að sleppa þessu veseni bara og bera minn kostnað sjálfu

Ég myndi persónulega henda honum harkalega í gólfið og labba í burtu, óþarfi að fylgja eftir með einhverju GnP eða lásum og enda í réttarsal viku seinna.

það var raðist a mig, og eg kildi bara einu sinni fra mer og gerði gaurinn holgoma, og hann ætlaði að kæri mig