Enginn má við margnum. :-)
Ef maður lendir einn á móti 3 gaurum sem ráðast raunverulega á mann í einu (ekki Zorro-style), þá er best að forða sér bara, nema kannski ef maður er með litla vélbyssu.

Já frábær lífsstíll. Af því að einhver nagli út í bæ lifir með það eitt í huga að berja fólk úti á götu þá er streetfighting orðið að bardagalist. Streetfighting verður aldrey talið sem bardagalist þar sem þar er hvorki er borin virðing fyrir andstæðingnum og engin sjálfsagi viðhafður.

Bardagalistir allavega fyrir mér eru tækni og brögð sem maður vinnur að að gera betri og betri, ekki til að geta barið á einhverjum heldur til að geta bætt sig fyrir sjálfan sig.

Það fer nú eftir því hvernig slá slagur er tilkominn ekki satt. Ef þú ert að verja hendur þínar á götunni … ja, ertu þá fífl?

Hér er ég mikið sammála og gæti þá bætt við; að sá sem iðkar bardagalistir með góða reynslu úr götuslagsmálum, stendur - tja, að ég tel - mikið betur að vígi… Hvort sem innan sals og/eða við notkun listar/íþróttar á almannafæri…

Td. finn ég mikinn mun á að æfa (Ninjutsu) með ‘reyndum’ einstaklingum (götukempum og/eða hermönnum), en viðkomandi eru - oftar en ekki - óhræddir við að leggja sig fram og geta þá beitt sinni reynslu óhikað.

Ég kalla það ágætt þegar tilfinningin er sú að ‘ein mistök’ gegn andstæðing munu kosta þig lífið og allur varinn skyldi hafður við ef forðast á varanleg meiðsli á æfingum (hér mætti fara út í hversu mikilvægt sé að Uke sé meðfærilegur frekar en mótsettur, en ég læt það bíða betri tíma…).

Kv,

D/N