Ég er nú bara alveg hættur að telja skiptinn, farinn að líta á það sem mjög eðlilegan hlut að lemja einhverja hommanegra í hvert skipti sem ég fer niðrí bæ.
Annars er ég yfirleitt búinn að fá mér svolítið í nebbann og drekka svona 2 kippur og 1 pela, þannig að ég man oft ekkert of vel eftir því, en ég man að ég hef aldrei ‘tapað’ og auðvitað er aldrei ‘jafntefli’.

…gosh

Mitt er 1 - 4 , notaði piparspray á einhvern lúða.

Ég tel ekki..
Ég slóst áður en ég gat labbað.. Fyrsta fightið mitt endaði með því að ég þurfti að meisa fíflið.

(Smá að stæla manninn að ofan bara á annan veg :P)

0-1 bróðir minn lamdi mig.

Ég hef aldrei lent í slaxmálum en ef það myndi gerast þá myndi ég sigra í fyrsta höggi. Dauðahöggið er of hættulegt til að nota í alvörunni.

0 - 0, og stoltur af því ;)

Ég lenti síðast í slag þegar ég var í 5.bekk (10.ára). Það var á móti stráki í 7.bekk sem hafði lengi verið að angra mig og ég “vann”.
Annars skil ég ekki þessa áráttu fólks til að vera að fljúgast á í bænum. Mér þykir þetta frekar glatað tómstundagaman.

Mér finnst nú að ég verði að benda á eitt hérna:
Götuslagsmál flokkast ekki undir bardagalistir. Götuslagsmálaumræður eiga meira heima á /stjórnmál heldur en hérna. Bardagalistir eru (þrátt fyrir upprunalega tilganginn: að drepa) fyrst og fremst til skemmtunar.
Það eru margir sem líkja bardagalistum, t.d. MMA, við götuslagsmál, en það sem aðskilur þetta tvennt er aðallega hugsunarhátturinn. Í götuslagsmálum er verið að reyna að meiða hinn sem mest, í bardagalistum að vinna. Það hljómar eins og þetta sé nákvæmlega það sama, en það er það ekki. Í götuslagsmálum slær maður frá sér til að meiða. Í bardagalistum er maður að meiða til að vinna.
Það er ekki hægt að “vinna” götuslagsmál, þar sem tilganginum (að meiða) er yfirleitt náð frá beggja aðila hálfu.
Að líkja götuslagsmálum við bardagalistir er eins og að líkja fallhlífastökki við sjálfsmorð (þ.e.a.s. þegar maður stekkur fram af einhverju). Svipuð framkvæmd, en mismunandi tilgangur

bara pínu pæling af minni hálfu :D